تداوم سنت‌های نیایشی تمدن باستانی «کمِت» تا امروز

کِمِت (Kemet) نامی ست که ساکنان بومی مصر باستان به سرزمین خود داده بودند؛ واژه ئی به معنای «سرزمین سیاه»، اشاره به خاک حاصل خیز کنارههای رود نیل. مردم کمت باستان، دارای نظام دینی چندخدائی بودند و آئینهای نیایش آنان با نظم، وقار و نمادگرائی عمیق همراه بود. یکی از برجسته ترین نمودهای این آئین ها، سنت نیایش رسمی یا تشریفاتی بود که در زبان آنان به «توا» (Tua) شناخته می شد.

مطالعهٔ آثار هنری، به ویژه مجسمههای برجای مانده از دورهٔ باستانی کمت، نشان می دهد که نیایشگران این تمدن در حالت زانو زده، با دستانی افراشته و روبه رو، به دعا می پرداختند؛ حالتی که بیانگر فروتنی، احترام و تسلیم در برابر نیروی متعال " خدایان"  بوده است.

نکتهٔ جالب توجه آن است که بسیاری از این الگوهای بدنی و حرکات آئینی، در آئینهای عبادی برخی جوامع اسلامی آفریقائی تبار، به ویژه «موری ها» (Moors) و جوامع مسلمان منطقهٔ ساحل و نیجر، همچنان دیده می شود. این تداوم فرهنگی نشان می دهد که شماری از عناصر آئینی مصر باستان، از طریق حافظهٔ فرهنگی و انتقال نسلی، در جوامع آفریقائی اسلامی امروزی دوام یافته اند.

بنابرین گفته میتوانیم، که شیوهٔ زانو زدن " قعده"، طرز افراشتن دستان، و حالات نیایش در میان مسلمانان آفریقائی، نه تنها از منظر اسلامی معتبر است، بلکه به نوعی بازتابی از سنن دیرپای عبادی تمدن کمت ، در قبل از ظهور دین اسلام نیز می باشد.

حرکات نیایشی که امروزه در میان برخی مسلمانان آفریقائی، به ویژه جوامع موری و دیگر حافظان فرهنگی تمدن نیل نشین دیده می شود، می تواند بیانگر یک استمرار تأریخی و فرهنگی باشد؛ استمرار آئینی که ریشه در آئینهای نیایش تمدن کهن کمِت دارد، تمدنی که بیش از (۳۴۰۰) سال پیش در دره نیل شکوفا بود. این تداوم، نمونه ئی برجسته از پیوند ناپیدا میان دیانت، فرهنگ و حافظه جمعی در تمدنهای آفریقائی است.