تو ندانی خدا خومیداند

به جفای تو من وفا کردم

داری دشنام من دعا کردم

هر چه فرموده ای بجا کردم 

چه بگویم که من چها کردم

تو ندانی خدا خومیداند

رفته از یاد لفظ و مضمونم 

روز  و شب از غمت جگر خونم

توئی شمشاد سر موزونم 

بر سر کوی تست مدفونم 

تو ندانی خدا خو میداند

خاک راه تو تاج سرکردم 

کوچه ات را از گریه تر کردم

کعبه گفته سویت نظر کردم

چه بگویم چه ای پسر کردم

تو ندانی خدا خو میداند

ای سروجان من فدای سرت

از چه باعث فتاد دم از نظرت

نفرستی بمن خط و خبرت

دور افتاده ام زخاک درت

تو ندانی خدا خو میداند

عشق تو گشته خانه زاد من 

آتش افگنده برنهاد من

نرسی از چه رو بداد من

باشی در هر نفس بیاد من

تو ندانی خدا خو میداند

صدقه گردم قدرسای ترا

گوش من نشنود صدای ترا

گذرانم بدل کجا ترا

برسم از دور دست و پای ترا

تو ندانی خدا خو میداند

من مریضم که نالشی دارم

همچو ماهی تپایشی دارم

در جگر رنج و کاهشی دارم 

شب و روزت ستایشی دارم

تو ندانی خدا خو میداند

بخدا گل زد از غمت جگرم

میرسد با تو اخر این خبرم

توئی چون نور چشم و تاج سرم

سوی عسکت همیشه می نگرم

تو ندانی خدا خو میداند

عشقری شهرۀ جهان گردید

در برد گشته ناتوان گردید

پیر در عشقت ای جوان گردید

از غمت خاک و خاکدان گردید

تو ندانی خدا خو میداند