ای بت مرغوله موی ماه سیما نشکنی

ای بت مرغوله موی ماه سیما نشکنی

تا که آباد است آبادی دنیا نشکنی

گر چه با تو جرئت گفتن ندارم ماه من

می کنی هر کار کن اما دل ما نشکنی

میروم ازدیدنش از خویش بیطاقت شوم

بر سر ابروی خود زلف چلیپا نشکنی

هر سو بخرامی بزیرپای تو فرش است دل

دیده دیده پا بنه ایسرورعنا نشکنی

یوسف پیغمبری باید که ستاری کنی 

سعی کن تا خسته در پای زلیخا نشکنی

غرق می سازی جهانی را بگرد بی غمت

دامن پر چین خود چون موج دریا نشکنی

دارم امید وفا با آنکه باشی بی وفا

عهد و پیمانی که بستی همرۀ ما نشکنی

صانع بیچون دمانیده است ای مجنون زار

هوش کن خار مغیلانرا به صحرا نشکنی

نیست ممکن به علایق برمقامی وا رسید

تا که سوزن را به قانون مسیحا نشکنی

لفط اگر آید شکسته خیر باشد حیدری

سنجش بسیار می یاید که معنی نشکنی

دردمندان جهان را بر سر وجدا آوری

عشقری داری عجب رنگین سنخا نشکنی