سنگ نگاره پیروزی نارام سین، امپراتور اکد که برای اولین بار شاه چهارگوشه جهان خوانده شده است.

استیل پیروزی « ستون هرمی پیروزی» نارام سین، که از ماسه سنگ سرخ  با۲۰۰ سانتیمتر طول و۱۵۰ سانتیمتر عرض ساخته شده، یکی از کارهای هنری عالی زمان باستان است.این سنگ نگاره ، راویت صحنه عبور پادشاه وسربازان او را نشان میدهد که در جنگلی از شیبهای تند بالا میروند و به قلمرو دشمن وارد میشوند.

 طوریکه در سمت چپ، سربازان او بطور منظم بطرف بالا نگاه می کنند، ولی نیروهای مخالف، ضعیف و بی نظم نشان داده می شوند، که از بالای دامنه کوه پرتاب می شوند، عده ئی فرار می کنند، یا از نارام سین درخواست رحمت می کنند و چندی هم توسط خود نارام سین زیر پا پایمال می شوند. ستارگانی که علامت خدایان اند، شاهد پیروزی آنان میباشند. نارام سین در قله کوه « نشانه نزدیکی به خدایان» ایستاده است. کلاه شاخدار او که بیش از این جزو ساز و برگ منحصر به خدایان تلقی می شد، باعث می شود، وی به عنوان اولین پادشاه بین النهرین که خود را خدا می دانسته، شناخته شود. بدن عضلانی  و طرز ایستادن ناران سین، او را به صورت شخصیتی حماسی در می آورد. خدایان آسمانی گوئی شاهد پیروزی او استند و بر او به فرخندگی و خجستگی نور می فرستند. این موضوع با توجه به دو خورشیدی که در بالای نقش برجسته، تجسم یافته اند، درک می شود. در تفسیر این دو خورشید آمده که این دو شکل، نمادی از خدای  شمش« خدای آفتاب» و الهه  ایشتار « الهه عشق، جنگ و باروری» میباشند.

گفتنیست، که نارام سین، فرمانروای و امپراتوری اکدی، از سال (۲۲۵۴–۲۲۱۸ ق م) سلطنت کرد.نارام سین  سومین جانشین و نوه پادشاه سارگون اکدی بود. در زمان نارام سین، امپراتوری اکد به حداکثر قدرت خود رسید. درضمن او اولین پادشاه بین النهرین بود، که برای خود ادعای خداوندی کرد و عنوان « خدای اکد » را گرفت، همانطوری که انلیل خدای شهر نیپور بود.همچنان نارام سین، اولین کسی بود که در قرن (۲۳ ق م) عنوان « شاه چهارگوشه جهان » را به خود اختصاص داد. این عنوان وجهه بزرگی بود که  بعد ها شاهان قدرتمند بین النهرین باستان آن را ادعا می کردند. اصطلاح «چهار گوشه جهان»، به مکانهای خاص جغرافیائی داخل و نزدیک بین النهرین اشاره دارد.البته آخرین پادشاه کلدانی بابل، که این عنوان را ادعا کرد، کوروش هخامنشی بانی بیت المقدس « فرزند اخشویرش فرمانده بلخی و اشتر یهودی» بود، که او نیز در سال (۵۳۹ ق م) ، در سطر (۲۰) استوانه گلی منسوب به کوروش، خود را « شاه شهرهای بابل، سومر، اکد و چهارگوشه جهان» خوانده است.