دیوارهای شهر کابل

زمانی عروسی او نزدیک شد و کسان دختر به او پیغام آوردند تا بیاید و کار عروسی را سر و صورت دهد، ولی جوان هرچه کوشید موفق به کسب اجازه نشد. روزی دیگر نامة از نامزد خود گرفت که نوشته بود من هرگز راضی نمی‌شوم با چون تو کسی ازدواج کنم از جبن و ترس تو همین بس که از ظالمان فرمان می‌بری و زهره آن نداری که سر از آن باز زنی و عصیان کنی، نشاید که نام ترا مرد نهاد، پس از چندی دختر نقشة طرح کرد تا همه مظلومان را از چنگال بیرحم آن خونخوار خلاصی دهد. روزی به‌کوه آمد و به کارگران پیوست و به کارفرما گفت برادر من سخت مریض است، نمی‌تواند به نوبت خود بیاید من آمده‌ام تا به جای او کار کنم، خلاصه با چنین بهانه به کار مشغول شد. آن دختر دلیر چون سایر کارگران خشت می‌داد، گل می‌گرفت و آب می‌آورد و سنگ می‌برد و آهی نمی‌کشید و چنان با علاقه و دلگرمی کار می‌کرد که همگان متحیر بودند.

روزی دیگر کَوس شاهی پنج نوبت نواخته شد و به همه خبر دادند که شاه برای تماشای حصار می‌آید. کارفرمایان به تلاش افتادند، بالا و پایین می‌دویدند، شاه قدم به قدم از جریان کار دیدن می‌کرد تا اینکه نزدیک دختر رسید و به دقت به سوی او نگاه کرد، دختر به چابکی چادر برو کشید و دوباره به کارش مشغول گشت، شاه را از این حرکت خنده آمد و گفت: ای دختر تاکنون با مردان کار می‌کردی و باکی نداشتی الان که مرا دیدی چرا رو گرفتی و چون آفتاب به حجاب اندر شدی؟ دختر پاسخ داد: آخر تو خود مرد هستی و اینان را که دور و پیش من می‌بینی از زن کمتر اند، چنانچه اگر مرد بودند این همه بیداد ترا به جان نمی‌خریدند و از ظالمی چون تو اطاعت نمی‌کردند، این بگفت و سنگی بزرگ برداشت و به شدت بر وی پرتاب کرد، قضا را سنگ به سینه شاه اصابت کرد و او را نقش بر زمین ساخت.

غریو عظیمی از میان کارگران برخاست و کار دیوار را رها کردند و به نشاط و سرور پرداختند و بر این دختر دلیر و شجاع آفرین گفتند. پس از ساعتی چون سیل خروشان به سوی شهر سرازیر شدند و به یاد بود این آزادی جشن مفصلی گرفتند و چندین شب و چندین روز شادی کردند.