منشور نبونعید، یکی از چهار استوانه منسوب به این امپراتور بابلی است.

استوانههای چهار گانه نبونائید Nabonidus ، کتیبه هائی به زبان اکدی و به خط میخی متعلق به نبونائید (نَبونیدوس) امپراتور بابل درسالهای (۵۳۹ تا ۵۵۶ ق م) میباشند، که جنس همه آنها از « گچ» پخته شده و شکل آنها بصورت استوانه « بشکه » است، که از سایتهای تأریخی « سیپار و اور » واقع در عراق امروزی بدست آمده اند.

استوانههای نبونائید، که از سایت تأریخی سیپار بدست آمده اند، همه دارای متون طولانی اند و در ضمن نبونعید در آن ها از تعمیر (۳) پرستشگاه  ذیل نامبرده است:

_ پرستشگاه خدای سین در حران،

_ پرستشگاه ایشتار در سیپار  _پرستشگاه خدای شمش در سیپار.

استوانه نبونعید،که از شهر اور بدست آمده، استوانهٔ ئی است، که در تهداب  زیگوراتی بنام E-lugal-galga-sisa بکار رفته است.این پرستشگاه به خدای سین در اور تعلق دارد. نبونعید در این کتیبه شرح داده که او چگونه این بنآ را بازسازی و تعمیر کرده است. تأریخ ساخت این استوانه بحدود سال ها ( ۵۵۵–۵۴۰   ق م) بازمی گردد و فحوای متن این استوانه باین دلیل حایز اهمیت است، که تلفیقی از سه خدای « سین، مردوک و نبو» را بیان و ارائه می دهد. اما استوانه نبونعید، کشف شده از سایت تأریخی اور، بدلیل اینکه از کسی بنام بلشاصر یاد کرده، حائز اهمیت است؛ بویژه که از وی در کتاب دانیال نیز اسم برده شده است.

استوانهٔ بشکه مانند نبونائید، که در سیپار کشف شده ، دارای (۲۲٫۸۶ سانتی متر ارتفاع و ۹٫۲ سانتی متر) قُطر بوده و امروزه در موزیم بریتانیا نگهداری می شود.

متن استوانه یا «منشور» نبونعید، که از « سیپار» کشف شده، توسط  Paul-Alain Beaulieu نویسنده کتاب « سلطنت نابونیدوس، پادشاه بابل » ترجمه شده است. چنانچه در آغاز منشور نبونعید، یعنی از سطر (۱ - ۷) آن چنین آمده است: من نَبونید، شاه بزرگ، شاه توانا، شاه جهان، شاه بابِل، شاه چهار گوشه جهان، متولی نیایشگاههای اِسَگیلَه  و اِزیدَه وکسی که در رحم مادرش به فرمان سین (خدای ماه) و خدای نینْگال، سرنوشتی شاهانه یافت. پسر نَبو بَلاسَی ایقبی، شخصیت فرزانه، ستاینده خدایان بزرگ.

قابل تذکر است، که سنت نگارش و انتشار کتیبه های استوانه ئی شکل و غیره، دارای پیشینه طولانی در بین النهرین « عراق امروزی» بوده است. چنانچه می توان از منشورهای شَلمَنصِِر سوم، سارگُن دوم، سِناخریب، نَبوکَد نَصَر دوم « بُختُ نَصر»، نِبونید و کوروش یاد کرد. طوریکه همه آنها در این کتیبه ها، خود را « شاه چهار گوشه جهان » خوانده اند !؟

گفتنیست، که استوانه منسوب به کورش، آخرین استوانه، از این سنت کهن پادشاهان بابلی در بین النهرین، یعنی « عراق امروزی» است. گرچه پارس ها، بدون ارایه هیچ سند، مدرک و در مغایرت باسناد و کتب تأریخی و حتی خلاف گفته خود کوروش، که در سطر (۲۰) استوانه اش ، او خود را پادشاه سه شهر « بابل، سومر و اکد» در عراق امروزی خوانده، باز هم او را پادشاه سرزمین پارس میخوانند.