اپنی آواز کی لرزش په تو قابو پالو

سرود: انور میرزاپوری
آواز: غلام علی


اپنی آواز کی لرزش په تو قابو پالو
پیار کے بول تو ہونٹوں سے نکل جاتے ہے
اپنی تیور کو سنبهالو که کویی یه نه کہے
دل بدلتے ہے تو چہرے بهی بدل جاتے ہے

میں نظر سے پی رہا ہوں یه سماں بدل نه جایے
نه جهکاو تم نگاہیں کہیں رات ڈهل نه جایے
میرے اشک بهی ہے اس میں، یه شراب ابهل نه جایے
میرا جام چهونے والے تیرا ہاتهـ جل نه جایے
میرے زندگی کے مالک! میرے دل په ہاتهـ رکهـنا
تیرے آنے کے خوشی میں میرا دم نکل نه جایے
ابهی رات کچهـ ہے باقی، نه اٹها نقاب ساقی
تیرا رند گرتے گرتے، کہیں پهر سنبهل نه جایے
مجهے پهونکنے سے پهلی میرے دل نکال لینا
یه کسی کے ہے امانت، کہیں ساتهـ جل نه جایے
میں بنا تو لوں نشیمن کسی شاخ گلستان په
کہیں ساتهـ آشیاں کی، یه چمن بهی جل نه جایے
اسی خوف سے نشیمن نه بنا سکا میں انور
که نگاه اہل گلشن کہیں پهر بدل نه جایے



لرزش آوازت را چاره کن
سخن عشق از میان دو لب بیرون میزند
بیخود شدنهایت را پوشیده دار، کسی نگوید
با دگرگون شدن دل، چهره نیز رنگ میبازد

باده از نگاه مینوشم، زمانه واژگون نگردد
پلکهایت را رویهم مگذار، شب فرا نرسد
ساقیا! هنوز پاسی از شب مانده، پرده از رخ مینداز
نکند رند می آشامت، افتان افتان، بار دیگر برخیزد
پیش از آتش زدن، دلم را بیرون بکش
این امانت کسی است، مبادا با من بسوزد
اشکهایم نیز با آن آمیخته اند، شراب جوش نیاید
هشدار! جام را میگیری، دستت نسوزد
ای خدای زندگیم! دستت را روی دلم بگذار
از خوشی آمدنت، ناگهان جان نسپارم
میخواهم بر فراز شاخه گلستان آشیان سازم
نشود چمن نیز با آشیانه ام یکجا آتش گیرد
انور! نتوانستم کاشانه بیارایم، از ترسی که مباد
نگاه گلشن نگاران بار دیگر دگرگون شود