بباغی که چون صبح، خندیده بودم

به باغی که چون صبح خنـدیده بودم
ز هــر بــرگ گل دامنی چیــده بودم
بــــه زاهـــــد نگفتــــم ز درد محبّت
که نشنیده بود آنچه من دیــده بودم
چــــرا خــط پــرکــار وحـدت نباشم؟
بـــه گِــرد دل خویش گـــردیده بودم
جنون می چـکد از در و بام امکـــان
دماغ خیــــالـــی خــــراشیده بودم
اگر سبزه رُستم و گــــر گل دمیدم
به مژگـان نازت که خوابیــده بــودم
هنـــوزم همــان جـام ظرف محبّت
نم اشــک چنـــدی طــراویده بودم
شرر، جلوه ای کرد و شد داغ خجلت
بــه این رنگ من نیــز نـازیده بـودم
قیـامت غبـار است صحــرای الفت
من این جا دمی چند نالیــده بودم
نـدزدیــدم آخـــر تن از خـــاکساری
عبیـری بر این جامـه مالیـده بـودم
ادب نیـست در راه او پـــا نهــــادن
اگــــر سر نمی بود، لغــزیده بـودم
ندانم کجـــا رفتم از خویش (بیدل)
به یـاد خــرامی خــرامیده بــودم