عیــد قــربان

مي نهم گـــردن به عشقت يار،قربان کــن مرا
فــارغ از رنج و عذاب و درد هجران کن مرا
چـــــون دو زلف عنبرينت ای بـــهــــار آرزو
تا مگر آئي به آغــــوشم ،پريشان کـــــن مـــرا
چشـــــم ِ قرباني بـــه قربانـگاه حيران مي شود
شـوخ چشمانم، به حسن خويش حيران کن مرا
دوســــتـان شادند از دلـــدار ومـن نا شادمــــان
روی خـــود بنما به بزم خويش مهمان کن مرا
طفلکان از بهــــرعيــــــدی شاد کام و خــرمند
دلبرا با بوسه خـود شاد و خنــــــدان کـــن مرا

تحـــفه عيدی برايــت نقــــد جان را ميد هـــد
ای بــــــه قربانــت بدين تقدير فرمان کـن مرا

اشک خـــونيـنم ( بريدا ) همچو باران می چکد
مـن کــــه بيمار توام ای يار درمان کـــــن مرا