میرے ہاتهـ میں تیرا ہاتهـ ہو

سـرود: پراسون جوشــی
آهنگ: جتین للیت
آوازها: سونو نیگم، سنیدهی چوهان، عامر، کاجل

... آواره ... آواره ...
میرے ہاتهـ میں تیرا ہاتهـ ہو
ساری جنتیں میرے ساتهـ ہو
میرے ہاتهـ میں تیرا ہاتهـ ہو
ساری جنتیں میرے ساتهـ ہو
تو جو پاس ہو پهر کیا یه جہاں؟
تیرے پیار میں ہو جاووں فنا

تیری دل میں میری سانسوں کو پناه مل جایے
تیری عشق میں میرا جاں فنا ہوجایے

جتنے پاس ہے خوشبو سانس کے
جتنے پاس ہونـٹوں کے سـرگم
جیسے ساتهـ ہے کروٹ یاد کے
جیسے ساتهـ بانهوں کے سنگم
جتنے پاس پاس خوابوں کے نظر
اتنے پاس تو رہنا همسفر
تو جو پاس ہو پهر کیا یه جہاں؟
تیرے پیار میں ہو جاووں فنا
میرے ہاتهـ میں تیرا ہاتهـ ہو
ساری جنتیں میرے ساتهـ ہو

رونے دے آج ہم کو تو آنکهیں سوجانے دے
بانہوں میں لے لے اور خود کو بهیگ جانے دے
ہے جو سینے میں قید دریا وه چهوٹ جائے گا
ہے اتنا درد که تیرا دامن بهیگ جائے گا

جتنے پاس پاس دهڑکن کی ہے راز
جتنے پاس بوندوں کی بادل
جیسے ساتهـ ساتهـ چندا کی ہے رات
جتنے پاس نینوں کے کاجل
جتنے پاس پاس ساگر کے لہر
اتنے پاس تو رہنا همسفر
تو جو پاس ہو پهر کیا یه جہاں؟
تیرے پیار میں ہو جاووں فنا
میرے ہاتهـ میں تیرا ہاتهـ ہو
ساری جنتیں میرے ساتهـ ہو

... آواره ...
ادهوری سانس تهی
دهڑکن ادهوری تهی
ادهورے هم
مگر اب چاند پوره ہے فلک په
اور اب پوری ہیں ہم

2006

سـرود: پراسون جوشــی
آهنگ: جتین للیت
آوازها: سونو نیگم، سنیدهی چوهان، عامر، کاجل
برگـــــردان: س س

آواره ... آواره ... آواره
دسـتهایت در دسـتان من باشـند
هــر هفت بهشـت از آن من باشـند
هنگامی که ترا با خود داشـته باشــم
جهان به چه کار خواهد آمد؟
هسـتی من در عشقت نابود شود

نفسهایم در دلت پناهگاه یابند
پیکرم در عشقت نیسـت شود

چنانی که بوی خوش با نفس نزدیک اسـت
چنانی که لبها و ترانه نزدیک اند
چنانی که خم و پیچ یادها با هم تاب میخورند
چنانی که گسـتره آغوش با بازوها اندازه میشود
چنانی که خوابها و نگاه یکی میگردند
همراهم! به همان اندازه نزدیکم نشـین
هنگامی که ترا با خود داشـته باشــم
جهان به چه کار خواهد آمد؟

هسـتی من در عشقت نابود شود
دسـتهایت در دسـتان من باشـند
هــر هفت بهشـت از آن من باشـند

بگذار سـرشکهایم ببارند و دیدگانم سوزش گیرند
مرا در بازوانت نگهدار و در اشـــکهایم شـنا کن
دریایی که در سینه بازداشـت شده، جاری خواهد شد
انبوه اندوهم دامانت را یکسـره خواهد شسـت

چنانی که تپش دل با نگفته ها گره میخورد
چنانی که ابر با دانه های باران پیوند مییابد
چنانی که مهتاب با شب نزدیکی میگیرد
چنانی که چشمها و سـرمه رشته میزنند
چنانی که دریا و موج یکی میگردند
همراهم! به همان اندازه نزدیکم نشـین
هنگامی که ترا با خود داشـته باشــم
جهان به چه کار خواهد آمد؟

هسـتی من در عشقت نابود شود
دسـتهایت در دسـتان من باشـند
هــر هفت بهشـت از آن من باشـند

... آواره ...
نفسها ناتمام بودند
تپش دل ناتمام بود
ما ناتمام بودیم
در آسمان ماه پوره شده اسـت
اینک ما نیز پوره شده ایم