شبی را با من ای مـاه سحر خیـزان سحر کردی

شبی را با من ای مـاه سحر خیـزان سحر کردی
سحر چـون آفـتـاب از آشـیـان من سـفــــر کردی
چو دو مُرغ دلاویـزی به تنگ هم شدیم افسـوس
همـای من پَـریـدی و مـــــرا بـی بـال و پَـر کردی
مگر از گوشـه‌ی چشمی وگـر طـرحـی دگـر ریزی
که از آن یـک نـظــر بـنــــیـاد من زیـر و زبـر کردی
به یـاد چـشـم تـو اُنـسـم بـود بـا لالـه‌ی وحشی
غـزال من مــــرا سرگشتـه‌ی کـوه و کـمـر کردی