شیرین نگارم

شیرین نگارم هی، خم خم زده زلفانت
بیا نگارم هی بوسم لب و دندانت
تو پسته دهان عجب نگاری استی

رفتم به درا به بهانه ای غنچهء تری
دیدم صنم جان نشسته در پشتی قلاهی
گفت تا که برو بیا صباح باد سحری
هم بوسه و هم کنار هام چیزی دیگری

سبزینه بچه خدایم بته جزایته
شبهای دراز مه میکشم غم هایته
زیبا صنما که تازه دل باخته
زلف سیاه را پس سر انداخته