این توسَن ایام

این توسَن ایام چه خوش رامِ امین است
خورشید جهان سرزده از بامِ امین است

از پُختگی و خامی عالم نزنم دَم
هر پُخته که بینی، جهان خامِ امین است

در گوشه و در، بیشهُ در جنگلُ صحرا
هرجا گُذری نام، همین نام امین است

گُفتند ملائک ز پسِ پرده ی انوار
رُخشنده تر از صبح، عَدو شامِ امین است