اندیشه را زبـــــان گواراست دری

اندیشه را زبـــــان گواراست دری
هر واژه یک نگینه ی گویاست دری

از هر دهن ز بسکه دل انگیز می چمد
گویی سروش بردن دلهاست دری
...
شبها نیوشه، کودک گهواره ی مرا
شیرینی ترانه ی فرداست دری

برخاست از «دهار» و فرا رفت هر کنار
بس پهنه را هنرکده آراست دری

آوازه ساز بلخ و سمرکند و دامغان
شیراز و غزنه ، توس و هریوا ست دری

فردوسی و سنائی و بیدل و مولوی
حافظ فروغ و رابعه ی ماست دری

از رودکی و حنظله تا روزگار من
آمو ترین سروده ی دریاست دری

پیشینه ی ترا ز چه آغاز سر نهم؟
زیرا هزاره هاست که برپاست دری

نازم به یادگار نیاکانیم، نگر
پیداست هر چکامه که زیباست دری

برگیزه ی شناسه ی من، وخش چامه ام
ای خوش که سرزمین مرا خاست دری

پرپر کنم درود، « بهارِ سعید » را
در پیش پا اگر که پذیراست دری