اینجا دلم گرفته و دلگیر می زنند

اینجا دلم گرفته و دلگیر می زنند

اینجا به عشق وعاطفه شمشیر می زنند

اینجا روال در بدری در شگفتن است

اینجا شگون هر چه به تقدیر می زنند

اینجا گره ز کار گشودن خطا بُوَد

اینجا گلو به زخمه و زنجیر می زنند

اینجا طبیب نیست کند التیام کس

اینجا به زخم ها نمک و سیر می زنند

اینجا هزار کار غلط را ندیدن است

اینجا شرف به پایه ای تشویر می زنند

اینجا هر آنچه نیستی آن می کنند خطاب

اینجا فسانه های بم و زیر می زنند

اینجا شکوه و دبدبه از فقر بدتر است

اینجا به خلق طعنه و تحقیر می زنند

اینجا تردد گِله است و فغان و آه

اینجا به آسمان خدا تیر می زنند

اینجا ز دین سخن نتوانی به لب بری

اینجا ز جهل دست به تکفیر می زنند

اینجا تلاش و با همی هرگز بکار نیست

اینجا به سعی و همدلی تاخیر می زنند

اینجا خدا یاد نگردد به سال و ماه

اینجا زیارت است و دمی پیر می زنند

اینجا سیاه است از دل و تا دیده ها همه

اینجا گنه به رنگ و رخ شیر می زنند

اینجا ز واژه های نیکو کی بلب برند

اینجا جفنگ و یاوه به تصدیر می زنند

اینجا نفس کشیدن اخلاق ماتم است

اینجا به نور و روشنی تکدیر می زنند

اینجا ز آبرو نکنند یاد هیچ گاه

اینجا سخن ز آلتِ تذکیر می زنند

اینجا به بی ادب شدگان وصف میکنند

اینجا کلامی نعره و تقریر می زنند

اینجا ستمگر از پدر و مادر هم نیکوست

اینجا فریب و تهمت و تذویر می زنند

اینجا ترانه های خرد خاک می شوند

اینجا به بد روش شده تعذیر می زنند

اینجا به عیب پوشی ندارند باوری

اینجا خطا به ای ای و تشهیر می زنند

اینجا مکان بود و بقا نیست تا ابد

اینجا به سر پناه همه تجیر می زنند

اینجا ز دست دغدغه و شور و ماجرا

محمود را به ناله ای شبگیر می زنند