در شب هجر تو شرمنده ي احسانم کرد

در شب هجر تو شرمنده ي احسانم کرد
ديده از بس گهر اشک به دامانم کرد

زلف او بود سخا حاصل سرمايه ي عمر
شانه آخر ز کفم برد و پريشانم کرد

شمّه اي از گل روي تو به بلبل گفتم
آن تُنُک حوصله رسواي گلستانم کرد

سر گذشت شب هجران تو گفتم با شمع
آنقدر سوخت که از گفته پشيمانم کر