جب بھی یه دِل اداس ہوتا ہے،

آوازها: محمد رفیع و شاردا

 
جب بھی یه دِل اداس ہوتا ہے، جانے کون آس پاس ہوتا ہے
ہونٹ چپ چاپ بولتے ہو جب، سانس کچهـ تیز تیز چلتی ہو
آنکهـیں جب دے رہے ہو آوازیں، ٹهنڈی آہوں میں سانس جلتی ہو
 
آنکهـ میں تیرتے ہیں تصویریں، تیرا چہره، تیرا خیال لیی
آیینه دیکهتا ہے جب مجهـ کو، ایک معصوم سا سوال لیی
جب بھی یه دِل اداس ہوتا ہے، جانے کون آس پاس ہوتا ہے
 
کویی وعده نہیں کیا لیکن، کیوں تیرا انتظار رہتا ہے؟
بیوجه جب قرار مل جایے، دل بڑا بیقرار رہتا ہے
جب بھی یہ دِل اداس ہوتا ہے، جانے کون آس پاس ہوتا ہے
 
آنکھیں پہچانتی ہیں آنکھوں کو، درد چہرہ شناس ہوتا ہے
زخم، کہتے ہیں دل کا گہنا ہے، درد دل کا لباس ہوتا ہے
ڈس ہی لیتا ہے سب کو عشق کبھی، سانپ موقع شناس ہوتا ہے
جب بھی یه دِل اداس ہوتا ہے، جانے کون آس پاس ہوتا ہے

1971
 
هنگامی که این دل آزرده میباشد، نمیدانم چه کسی دور و برم میپاید
هنگامی که لبها خموشانه سخن گویند، نفس تند و تندتر شود
هنگامی که دیدگان فریادها راه اندازند، نفس در میان آههای سرد آتش گیرد
 
در چشمم نقشهایی شناور اند: همه پردازنده چهره تو، انگاره تو
هنگامی که آیینه مرا تماشا میکند: بازتابنده یک پرسش ساده است
هنگامی که این دل آزرده میباشد، نمیدانم چه کسی دور و برم میپاید
 
گرچه تو پیمانی نبسته ای، چرا چشم به راهت نشسته ام؟
اگر دلم آرامش بدون دلیل یابد، ناآرامی فراوانی بر آن چیره میشود
هنگامی که این دل آزرده میباشد، نمیدانم چه کسی دور و برم میپاید
 
چشمها با چشمها آشنایی دارند: درد چهره شناس است
میگویند: زخم زیور دل است، درد پوشش دل است
گاه عشق همگان را نیش میزند: [زیرا] مار موقع شناس است
هنگامی که این دل آزرده میباشد، نمیدانم چه کسی دور و برم میپاید