یه دل، یه پاگل دل مـیرا، کیوں بجهـ گـیا؟ آوارگـی

سـرود: محسـن نقوی
آهنگ: ؟
آواز: غـلام عـلـی

یه دل، یه پاگل دل مـیرا، کیوں بجهـ گـیا؟ آوارگـی
اس دشـت مـیں ایک شہر تهـا، وه کیا ہوا؟ آوارگـی
کل شب مجهے بیشکل کی آواز نے چهـونکا دیا
مـیں نے کہا: تو کـون ہے؟ اس نے کہا: آوارگـی
یه درد کی تنہائیاں، یه دشـت کا ویراں سفـر
هم لوگ تو اکتا گئے، اپنی سـنا: آوارگـی
لوگوں بهلا اس شہر مـیں کیسے جئیں گے ہم جهـاں
ہو جرم تنهـا سـوچنا، لیکن سزا: آوارگـی
ایک اجنبی جهـونکے نے جب پوچهـا مـیرے غم کا سبب
صحرا کے بهیگـی ریت پر مـیں نے لکهـا: آوارگـی
کل رات تنهـا چاند کـو دیکهـا تهـا مـیں نے خـواب مـیں
محسـن مجهے راس آئی گـی شـاید سدا: آوارگـی
ایک تو که سدیوں سے مـیرا ہمـراه بهی ہمـراز بهی
ایک مـیں که سدیوں سے تیرا ناآشـنا: آوارگـی
لی اب تو دشـت شب کے سـاری وســعتیں سـونے لگـیں
اب جاگنا ہوگا ہمـیں کب تک بتا: آوارگـی


جهـان با اطمـینان فـراوان فـریب مـان مـیدهـد
مـا نیز با خلوصی فـراوان باورش مـیکنیم
این دل، این دل دیوانه ام، چـرا دم فـروبسـت؟ آوارگـی
شهـری در این دشـت آبادان بود، چه شـد؟ آوارگـی
دیشـب آواز ناپیدایی تکانم داد
گـفـتم: کیسـتی؟ گـفـت: آوارگـی
این تنهـایی آمـیخته با اندوه و این گـذر بربادی دشـت
مـا بیچاره شـده ایم. از خـود بگو ای آوارگـی
آی مـردم! چگونه تاب خـواهـم آورد در شهـری که
اندیشـیدن خـود گناه باشـد، لیک کیفـرش: آوارگـی
نسـیم ناشـناسـی ز مـن پرسـید: چـرا غمگـینی؟
بر مـاسـه هـای نمـناک صحرا نوشـتم: آوارگـی
دوشـینه مـاهتاب تنهـا را در خـواب دیدم
محسـن! شـاید صد سـال دیگـر سـرنوشـتم گـره خـورد با آوارگـی
یکی تویی که سده هـا همـراه و همـرازم بوده ای
یکی مـنم که با نامت بیگانه هسـتم ای آوارگـی
گسـتره هـای دشـت تازه به خـواب شــبانه رفته اند
تا کی باید اینگونه با دیدگان باز بنشـینم؟ آوارگـی