یه غزل ہے نه گیت ہے کوئی

اواز: کشور کمار
برگردان: س س
 
یه غزل ہے نه گیت ہے کوئی
یه میرے درد کی کہانی ہے
میرے سینے میں صرف شعلے ہے
میری آنکهوں میں صرف پانی ہے
 
کبهی بیکسی نے مارا، کبهی بے بسی نے مارا
گله موت سے نہیں ہے، مجهی زندگی نے مارا
 
مقدر په کچهـ زور چلتا نہیں
وه موسم ہے یه جو بدلتا نہیں
کہیں تهی یه بد نصیبی؟ کہیں تهی میری غریبی؟
کس کس کا نام لوں میں؟ مجهے ہر کسی نے مارا
 
بیمروت بیوفا دنیا ہے یه
ہے یہی دنیا تو کیا دنیا ہے یه؟
نه کمی تهی دوستوں کی، نه کمی تهی دشمنوں کی
کہیں دشمنی نے لوٹا، کہیں دوستی نے مارا
 
اجالوں سے وحشت مجهے ہوگئی ہے
اندهیروں کی عادت مجهے ہوگئی ہے
رہا جب تلک اندهیرا، کٹا وقت خوب میرا
مجهے چاندنی نے لوٹا، مجهے روشنی نے مارا
گله موت سے نہیں ہے، مجهی زندگی نے مارا
کبهی بیکسی نے مارا، کبهی بے بسی نے مارا
[][]
1985
 
نه سرود است و نه ترانه
این افسانه اندوه من است
در سینه ام: زبانه های آتش
در دیدگانم: تنها آب است
 
گاه بیکسی مرا کشت، گاه بیچارگی مرا کشت
از مرگ گلایه نیست، زندگی مرا کشت
 
بر سرنوشت نمیشود فرمان راند
این اقلیم دگرگونی ناپذیر است
کجا بود این بدبختی؟ کجا بود این تهیدستی؟
نام چه کسانی را بر زبان آورم؟
هر کس، یکایک، هرکس مرا کشت
 
این جهان بیمروت و بیوفاست
اگر جهان همین است، چه جهان است این؟
نه شمار دوستانم کم است و نه شمار دشمنانم
جایی دشمنی تاراجم کرد، جایی دوستی مرا کشت
 
از رخشندگیها ترسیده ام، به تیرگیها دل بسته ام
هنگامی که تاریکی چیره بود
روزگارم به خوشی سپری میشد
روشنی مهتاب بربادم کرده
پرتو آفتاب مرا کشته است
از مرگ گلایه نیست. زندگی مرا کشت
گاه بیکسی مرا کشت. گاه بیچارگی مرا کشت