جان جان تو بيا بيــــا كه پس مان شدم

جان جان تو بيا بيــــا كه پس مان شدم
رنجانــــدم تـــرا يـــار پشيــمان شــدم
يك بوســــــه از آن لال شكر بار بـــده
يــكتا چه كنــم دو ســه و چهــار بـــده
پنچ ، شش، هفت و هشت چيــزي نبود
 نــه طـــاق بــود ده را بــه يكبار بـــده
ســر چشمـــه تـالقان را زنــگال گرفت
خبــر شـده ام كه بـــي وفـا يـار گرفت
يـــاري نگــرفت كه از مـه بهتر باشــد
گل غنچـه را ماند دو دامن خار گرفت
از دور سيـــــاهـــي ميكنـــد چشــمانت
مــــانـدنـد صـــدف سفيــــدي دنـــدانت
قـولــي كه بـرمن كردي پشيمان نشوي
بـــد قـــوله شــــوي نميشــود مهمــانت