ما را به غمزه کشت و قضا را بهانه ساخت

ما را به غمزه کشت و قضا را بهانه ساخت
خود سوی ما ندید و حیا را بهانه ساخت

زاهد نداشت تاب جمال پریرخان
دستی به رخ کشید و دعا را بهانه ساخت

دستی بدوش غیر نهاد از سر کرم
ما را چو دید لغزش پا را بهانه ساخت