بابوجان
یکی از پیروان سبک نگارش خیر البیان و مخزن در پشتو بابوجان است، که به تصریح راورتی از کافرهای سیاه پوش بلورستان بوده و تغییر آئین داده است (۲۹)ولی میر احمد شاه رضوانی اورا لغمانی می نگارد (۳۰) و شاید بعد از از قبول اسلام در لغمان سکونت گزیده باشد، یکحصۀ اشعار بابوجان که راورتی در گلشن روه اقتباس و طبع کرده تماما عبارت از نصایح و اندرزهای دینی است ولی در یک نسخۀ مخزن افغانی که بسال (۱۱۴۴ه) بخط عبدالاحد ولد شیرخان نگاشته شد، برخی از اشعار دیگر نیز از بابو جان نقل شده است .
بابو جان از معاصرین فرزندان درویزه بود، که در حدود (۱۰۵۰ه) حیات داشت، دیوان اشعار بابوجان هم قلمی دیده شده، و رضوانی تصدیق قول راورتی را میکند، که بابوجان در اراضی یوسفزی مدفون است(۳۱) و از آثاری وی پدید می آید که بابوجان در علوم عربیه و فقه و اخلاقی دستی داشت، ازوست :
سینه ستا کړه در دنیا میني لتاړه
د زړه مینه دي تمامه پسې و لاړه
د دنیا دروغ الا بلا دي کړه په غاړه (۳۲)