بیهقی
اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﯿﻬﻘﯽ در ﺳﺎل ٣٨٥ﻫ در ﺣﺎرث آﺑﺎدﺑﯿﻬﻖ ٤ﺗﻮﻟﺪ ﯾﺎﻓﺖ ودر اﯾﺎم ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻏﺰﻧﻪ اﻓﺘﺎده
ﺷﺎﮔﺮد رﺋﯿﺲ دﯾﻮان رﺳﺎﻟﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺰﻧﻮی ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮﻧﺼﺮ ﻣﺸﻜﺎن ٥ﺑﻮده ودر دﯾﻮان رﺳﺎﻟﺖ ﻛﺘﺎﺑﺖ وﻧﻮﯾﺴﻨﺪ
ﮔﯽ ﻣﯿﻜﺮد ودرﺳﻨﻪ ٤٧٠ﻫ ق در ﻏﺰﻧﻪ د رﮔﺬﺷﺖ ،ﺑﯿﻬﻘﯽ ﻛﺘﺎﺑﯽ ﺑﺰﺑﺎن دری در ﺗﺎرﯾﺦ آل ﺳﺒﻜﺘﮕﯿﻦ زﯾﺎدت از ﺳﯽ
ﺟﻠﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺟﺰ وی ازان ﺑﻨﺎم ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺴﻌﻮدی ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ وﻛﺘﺎب دﯾﮕﺮ ﺑﻨﺎم زﯾﻨﺖ اﻟﻜﺘﺎب ﻫﻢ داﺷﺖ،
ﺑﯿﻬﻘﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪة زﺑﺮدﺳﺖ وﻣﻮرخ راﺳﺘﮕﻮی و ﺻﺮﯾﺢ اﻟﻠﻬﺠﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻣﻮرﺧﺎن دﯾﮕﺮ درﺑﺎری اﻣﺘﯿﺎز ﺑﻪ راﺳﺘﮕﻮﯾﯽ و واﻗﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎری دارد ،وی ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎی ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ را ﻛﻪ ﻣﻮرﺧﺎن دﯾﮕﺮ از ﻧﻮﺷﱳ آن اﺣﺘﺮاز ﻛﺮده اﻧﺪ درﺗﺼﻮﯾﺮ وﺿﻊ درﺑﺎر واﺧﻼق وﻛﺮداراﻣﺮاء ودرﺑﺎرﯾﺎن ﻏﺰﻧﻪ ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن آن ﺑﻪ ﺑﺴﺎ دﻗﺎﯾﻖ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ درﺑﺎری ﭘﯽ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ واﯾﻦ ﭼﯿﺰ درﺑﯿﻦ ﺗﻮارﯾﺦ دﯾﮕﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ .ﺑﯿﻬﻘﯽ رﻗﺎﺑﺖ ودﺳﯿﺴﻪ اﻧﮕﯿﺰی در ﺑﺎرﯾﺎن را ﺑﺎﯾﻜﺪﯾﮕﺮ و ﻛﺮدار ﺷﺨﺼﯽ وﺣﺘﯽ ﺣﯿﺎت ﺗﻦ آﺳﺎﻧﯽ وﻋﯿﺶ وﻧﻮش ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن وﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺎﻓﺖ رای اﯾﺸﺎﻧﺮا ﺑﺎ ﻟﻬﺠﺔ ﻧﻘﺎداﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ ﻛﻪ اﯾﻨﻚ ﯾﻚ ﳕﻮﻧﻪ آن در ذ ﯾﻞ ﻣﯽ آورﯾﻢ:
"وﻫﻢ درﯾﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺣﺎﻟﯽ دﯾﮕﺮ رﻓﺖ از ﺣﺪﯾﺚ اﺣﻤﺪ ﯾﻨﺎﻟﺘﮕﯿﻦ ﺳﺎﻻر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن وﺑﺴﺘﻢ ﻣﺮدی را ﻋﺎﺻﯽ ﻛﺮدﻧﺪ
وﺳﺒﺐ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﺮاﺳﺎن وﻗﻮت ﮔﺮﻓﱳ ﺗﺮﻛﻤﺎﻧﺎن وﺳﻠﺠﻮﻗﯿﺎن وﺑﻌﺪ ﻗﻀﺎء اﻟﻠﻪ ﻋﺰ ذﻛﺮه آن ﺑﻮد ،ﻫﺮ ﻛﺎری را ﺳﺒﺒﯽ اﺳﺖ،
ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﺰرگ اﺣﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺑﺪﺑﻮد ﺑﺎاﯾﻦ اﺣﻤﺪ،ﺑﺪان ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﭘﯿﺶ از ﯾﻦ ﺑﺎب ﺑﺎز ﳕﻮده ام ﻛﻪ وی ﻗﺼﺪﻫﺎﻛﺮددرﻣﻌﻨﯽ
ﻛﺎﻻی١وی ﺑﺪان وﻗﺖ ﻛﻪ آن ﻣﺮاﻓﻌﻪ اﻓﺘﺎدﺑﺎوی-وﺑﺎﻗﺎﺿﯽ ﺷﯿﺮاز ﻫﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ،از اﻧﭽﻪ ﺑﺎری ﭼﻨﺪ اﻣﯿﺮ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد
ﻛﻪ ﻗﺎﺿﯽ وزارت را ﺷﺎﯾﺪ .اﺣﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﻗﺖ ﮔﺴﯿﻞ ﻛﺮدن اﺣﻤﺪﯾﻨﺎ ﻟﺘﮕﯿﻦ ﺳﺎﻻر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن در وی دﻣﯿﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از
ﻗﺎﺿﯽ ﺷﯿﺮاز ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﺎﻻر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎن ﺳﻠﻄﺎن -و وی را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ
اﻓﺴﻮﻧﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﺪ وﺗﺮا ﺑﺮﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮﯾﺶ آرد.
واﺣﻤﺪ ﯾﻨﺎ ﻟﺘﮕﯿﻦ ﺑﺮ اﻏﺮاء ٢وزﻫﺮه٣ﺑﺮﻓﺖ و دوﺣﺒﻪ ٤ا زﻗﺎﺿﯽ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ در ﻣﻌﻨﯽ ﺳﺎﻻری .اﯾﻦ اﺣﻤﺪ ﻣﺮدی ﺷﻬﻢ
ﺑﻮدا ورا ﻋﻄﺴﻪ ٥اﻣﯿﺮ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪی وﺑﺪو ﻧﯿﻚ ﲟﺎﻧﺴﺘﯽ ودر ﺣﺪﯾﺚ ﻣﺎدر و وﻻدت وی واﻣﯿﺮ ﻣﺤﻤﻮد ﺳﺨﻨﺎن
ﮔﻔﺘﻨﺪی وﺑﻮده ﺑﻮد ﻣﯿﺎن آن ﭘﺎدﺷﺎه و ﻣﺎدرش ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺪوﺳﺘﯽ ،ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﺪای ﻋﺰ وﺟﻞ داﻧﺪ.
واﯾﻦ ﻣﺮد اﺣﻮال وﻋﺎدت اﻣﯿﺮ ﻣﺤﻤﻮد ﻧﯿﻚ درﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد درﻧﺸﺴﱳ وﺳﺨﻦ ﮔﻔﱳ ،ﭼﻮن ﺑﻬﻨﺪوﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪ ﻏﻼﻣﯽ
ﭼﻨﺪی ﮔﺮدن ﻛﺶ ﻣﺮداﻧﻪ داﺷﺖ وﺳﺎزی وﲡﻤﻠﯽ ﻧﯿﻜﻮ،ﻣﯿﺎن وی وﻗﺎﺿﯽ ﺷﯿﺮاز ﳉﺎج ٦رﻓﺖ در ﻣﻌﻨﯽ ﺳﺎﻻری ،ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻻری ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ ﻗﺮاﺗﮕﯿﻦ را ﺑﺎﯾﺪ داد ،ودر ﻓﺮﻣﺎن اوﺑﻮد ،اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﯿﭻ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﺷﻢ ،ﺳﻠﻄﺎن اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﺮا ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ وازﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ ﺑﻬﻤﻪ روزﮔﺎر وﺟﯿﻪ ﺗﺮ٧ﻣﺤﺘﺸﻤﺘﺮﺑﻮده ام ،ووی را ودﯾﮕﺮان را زﯾﺮ ﻋﻼﻣﺖ ٨ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ .
( ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﯿﻬﻘﯽ ٤٠٠ﺑﺒﻌﺪ)