بهیم دیونهر واله

مورخان مسلمان به همه را پادشاه مجرات شمرده اند،که سلطان غورازوشکست خورد، اما مورخان مقامی این واقعه را بنام سلف اومولاراجه ضبط کرده اند، و درکتیبه های چلوکیه بعنوان «حلال مشکلات وشکست دهنده پادشاه اگرجنه (غزنه) ذکرشده است (آثارعتیقه هند ۶ / ۱۹۴ - ۲۰۱) واورا بالا مولا راجة طغل میگفتند، زیراکه درایام طفولت لشکر توروشکه را برهم زده بود،واین روایت بومی درگزتیربمبئی (۱/ ۱۹۵) بحواله واقعه نامه جاينه نقل شد هاست.

ممکن است این اشتباه مورخان مسلمان ازین روواقع شده باشد، که ایام شاهی مولاراجه خیلی کوتاه بوده و پس ازو برادرش به نیمه دوم برتخت نشست که مرد جوانی بود،وپادشاهی او تا ۱۲ سال از ۱۱۷۹ تا ۱۶۴۹م ( ۷۵ ۵ ه =۶۳۹ ه) دوام کرد. قراریکه درکتاب میروتونگه ( ترجمه تاونی ۱۵۴) تصریح شده،میدان جنگی سلطان غورومولاراجه در(گه ده راره گهته) بود، که سلطان بسبب بارانهای ناگهانی درینجا شکست خورده بود،وبرخی ازمطلعين مقامی اینجای را همين کیادره کنونی دانند که درایالت سیروهی دردامنه کوه ابوواقع است.

( هودیوالابحواله کتیبه های هند ازبهند راکر ۱۱ / ۷۲ و آثارعتيقة هند ازهلدر، ج ۵۶ ص ۴۷ طبع ۱۹۲۷ م (حواشی برايليوت ۲/ ۶۹۸) .