حکایت ۲

خَرَجَ عُروة بن الِزٌبير الىَ العقيقِ بالمَدِينَةِ فَبَنا فيِها شبِةَ صَومَعَة وعَزَل عَن إخِوانِه ، فَعَاتَبَهُ إخِوانُه . فقالَ لا خَوانَيه : ارى اَلسنِتَكُم لاغيِةً واسَماعَكُم صَاغيِةً وأبًدانًكُم طاغيِةً وقلوبَكُم لاهيِةً وادَيانَكُم واهِيةً . فَخفِتُ اَن تَلحَقَنِي مَعَكمُ الدٌاهيِة يا مَن بِاع كُلٌ شَىءٍ بلاشَيءٍ (؟) 

ای مردی که پنجاه ساله عمر بستده! و بسرمایه پنجاه ساله عمر هیچ بدست نیاورده! فردا که دفتر حيوة خواجه در دست خواجه نهند ، از اول جریده تا آخر جریده فرونگرد، در هر نفسی زیانی بیند بعینه و پشمانی سود ندارد.