رند خوشحال خان

په مشرقي شاعري كي رندانه اشعار او فكاهي مضامين خورا ډېر دي، دا گويا د مشرقي شاعري يو ټوك دى، په پارسي کي له زړو اديبانو څخه تر متأخرينو پوري اكثر داسي اشعار لري چي کله کله تر رندی هم اوړي. د انوري اشعار په قدما وو کي د قاآني او جلال الملك او نورو فكاهي شعرونه ډېر دي. به حقیقت کی خو شاعري د طبیعت ترجماني ده شاعر قلبي واردات به الفاظو سره منظوم کوي، نو انسان خو مختلف احوالونه او اوضاع لري. البته به هر حال کي چي شعر ويلى سوى وي. د هغه حال تصوير دی، سعدي د انسان حال ښه بيانوي :

گهی بر طارم اعلی نشینم

گهی بر پشت پای خود نه بینم

د خوشحال خان په کلام کي هم رندانه او فكاهي مضامين ډېر دي ممکنه ده چي ځيني خلك به يي دغسي كي، مګر موږ د دې له پاره دغه اشعار دو ده له كلياته نه دي ايستلي چي يوه ه مکمله نسخه منخته راسي. اشعار خوش نه کی ظر وگوري، نو به دا ادبي سهوه وي، ولي چي د هيڅ اديب كلام له دغسي شعرو څخه خالي به دی که چه د مسوي شريف قصي او د انوري، سعدي حتى د بيدل هزليات ليدلي وي نو به زموږ خوشحالخان هم نه ار هره خوا لري، نو البته هر څوک به پر خذ ما صفا ودع ما كدر" کتنه يكي وكي، اما كه څوك پروي.