هوزه شاعریم
هو زه شاعريم ، خود خلکو د رنځونو شاعر
زه دمحروم و اولسونو د دردونو شاعر
زه ده ز دور دسوی زړه داسویلو ترجمان
زه دکار گرو او کرگر و دجنگونو شاعر
زما سندره دولس دويښيدو سندره
زما سندره دوطن دخوځيدو سندره
زما سندره د توفان دسرو موجی نوسرود
زما سندره د پاڅون اورسیدو سندره
هو زه شاعريم، خود سپکو هر سونونه يم
زه دجونگړو ترجمان يم د قصرونونه يم
زما آرمان در یار ایستونکو د بریو آرمان
زه دناولو او خير نو آرمانو نونه یم
زه سوراغزى يم دبید یا دسوزیدلی غیږی
ز ما و ږ مه په گلخانه کی د گلونو نه ده
زه بلبل نه یم، زه مرغه یم د توفان دڅپو
ز ما نغمه د فحاشیو در زمونو نه ده
نه می له شعر نه امیل جوړ که دسلطان غاړی ته
نه می په عمر کی شعرونه درباری ولیکل
نه می دشعر گوهر خیر ن کړ دظالم په صفت
نه می شعرونه د بادار د باداری ولیکل
د شعر وسله می جنگولی ظالمانو سره
له ښكيلاک گرو ، ځبيبناک گرو خونخوار انوسره
په استبدا می دسكر و ټو گوزارونه کړی
تل جنگیدلی یم دخلکو دښمنانو سره
تل به شعر و نه دانسان د شرافت ليكمه
تل به زیار کښو انسانانو ته شعرونه وايم
تل به دشعر په ژبه ستایمه دخلکو لاره
تل به دردمنو انسانانو ته شعر و نه وايم
کابل پوهنتون
۸ / ۳ / ۱۳۵۶