از که از خمخانه ی فطرت بجامم ریختی

از که از خمخانه ی فطرت بجامم ریختی 

زآتش صهبای من بگذار مینای مرا

عشق را سر مایه ساز از گرمی فریاد من

شعله ی بیباک گردان خاک سینای مرا

چون بمیرم از غبار من چراغ لاله ساز

تازه کن داغ مرا سوزان بصحرای مرا