بندگی
از کتاب: دیوان علامه اقبال لاهوری
، قطعه
دوش در میکده ترسا بچه ی باده فروش
گفت از من سخنی دار چو آویز بگوش
مشرب باده گساران کهن این بوده است
که تو از میکده خیزی همه مستی همه هوش
من نگویم که فروبند لب از نکته ی شوق
ادب از دست مده باده باندازه بنوش
گرد راهیم ولی ذوق طلب جوهر ماست
بندگی با همه جبروت خدائی مفروش (۱)