رومی

بکام خود دگر آن کهنه می ریز

که با جامش نیرزد ملک پرویز

ز اشعار جلال الدین رومی 

به دیوار حریم دل بیاویز

***

بگیر از ساغرش آن لاله رنگی 

که تإثیرش دهد لعلی به سنگی 

غزالی را دل شیری به بخشد

بشوید داغ از پشت پلنگی 

***

نصیبی بردم از تاب و تب او

شبم مانند روز ار کوکب او 

غزالی در بیابامن حرم بین

که ریزد خنده ی شیر از لب او

*** 

سراپا دردو سوز آشنائی

وصال او زبان دان جائی

جمال عشق گیرد از نی او

نصیبی از جلال کبریائی

***

گره از کار این ناکاره وا کرد

غبار رهگذر را کیمیا ساز کردند

زفیض او گرفتم اعتباری

که با من ماه و انجم ساز کردند

***

زرومی گیر اسرار فقیری 

که آن فقر است محسود امیری

حذر زان فقر و دریشی که ازوی 

رسیدی بر مقام سر بریزی

***

خود تا گشت مهجور خدائی

به فقر اموخت آداب گدائی

زچشم مست رومی وام کردم

سروری از مقام کبریائی

***

می روشن ز تاک من فرو ریخت

خوشا مردی که در دامانم آویخت

نصیب از آتشی دارم که اول

سنائی از دل رومی برانگیخت