خصایص ادبی زبان دری در قرن پنجم و ششم هجری-قمری
در ﻗﺮوﻧﯽ ﻛﻪ زﯾﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﺳﻪ ﮔﻮﻧﻪ آﺛﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ ﻛﻪ درﺑﺎره ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻋﻠﯿﺤﺪه داده ﻣﯿﺸﻮد،
اول – ﻛﺘﺐ ﺻﻮﻓﯿﺎن .دوم – ﻧﺜﺮ ﻓﻨﯽ .ﺳﻮم – ﻣﻘﺎﻣﻪ ﻧﻮﯾﺴﯽ.
ﻛﺘﺎﺑﻬﺎی ﺻﻮﻓﯿﺎن:
ﺗﺼﻮف از ﻗﺮن اول اﺳﻼﻣﯽ درﺑﯿﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺸﻜﻞ اﺳﻼﻣﯽ آن ﻛﻪ زﻫﺪ ﻣﻌﺘﺪل وﺗﻘﻮای اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺎس آن ﺑﻮدو،
وﺟﻮد داﺷﺖ وﻟﯽ در ﻗﺮن دوم وﺳﻮم ﻫ ﺗﺎ اواﺳﻂ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﺗﺼﻮف دو ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻌﺮوف در ﻋﺎﻟﻢ اﺳﻼم داﺷﺖ ﻛﻪ
ﯾﻜﯽ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻐﺪاد ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﯿﺪ وﺑﺎ ﯾﺰﯾﺪ وﺷﺒﻠﯽ ﺑﻪ ان ﻣﻨﺴﻮب اﻧﺪ ،وﻃﺮزﺗﻠﻘﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﺑﻮد واﺳﺘﺎدان ﺗﺼﻮف ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺑﺮو در ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻣﺮدم ﻣﺒﺎدی ﺗﺼﻮف را ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.
اﻣﺎ ﻣﺪرﺳﻪ دوم در ﺧﺮاﺳﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺰ آن ﻧﯿﺸﺎﭘﻮر ﺑﻮد ،ﺻﻮﻓﯿﺎن اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺠﺎی اﯾﻨﻜﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ
ﺻﻮﻓﯿﺎﻧﻪ را ﺑﺰﺑﺎن ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ وﯾﺎ ﺧﻄﺎ ﺑﻪ اﯾﺮاد ﻛﻨﻨﺪ زﯾﺎده ﺗﺮ ﺑﻨﻮﺷﱳ ﻛﺘﺐ ﺗﺼﻮف ﭘﺮ داﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪون ﺗﺮﯾﻦ وﺟﺎﻣﻊ ﺗﺮﯾﻦ
ﻛﺘﺐ ﺗﺼﻮف ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻨﺴﻮﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺰﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ودری ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﺜﻼ اﻣﺎم ﻗﺸﯿﺮی رﺳﺎﻟﻪ ﻗﺸﯿﺮﯾﻪ را ﻧﻮﺷﺖ واﺑﻮ ﻧﺼﺮ ﺳﺮاج ﻛﻪ ﻗﺒﺮ او ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﻨﺎم ﭘﺎﻻن ﮔﺮ ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ ﻛﺘﺎب ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ وﺟﺎﻣﻊ ﺗﺼﻮف را ﺑﻨﺎم اﻟﻠﻤﻊ ﺑﺰﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻫﻢ از ﻣﺘﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺼﻮف اﺳﺖ .ﺧﺮاﺳﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻚ ﺗﺼﻮف زﯾﺎده ﺗﺮ
ﮔﺮوﯾﺪﻧﺪ ،زﯾﺮا ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻇﻠﻢ وﺗﻌﺪی واﺳﺮاف ﻧﺎروای ﺛﺮوﲤﻨﺪان واﺧﻼق ﻓﺎﺳﺪ وﻓﺴﺎدﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻗﯿﺎم ﻣﯿﻜﺮدﻧﺪ ،اﯾﺸﺎن ﻣﺮدم ﻛﺎﺳﺐ وﺑﺎزاری ﺑﻮده اﻧﺪ و اﻛﺜﺮ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻣﻌﺮوف ﯾﺎ ﭘﯿﺰار دوز ﺑﻮدﻧﺪ وﯾﺎ ﭘﺎﻻن دوز ،ﺑﺮﺧﯽ ﮔﺎزروﻋﺪه ﯾﺊ ﻫﻢ ﭘﻮﺳﺖ ﻓﺮوش وﳓﺎرﯾﺎ ﺑﻨﯿﻪ ﮔﺮ ﺑﻮده اﻧﺪ ،وﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮔﻠﻜﺎری وﺣﺘﯽ ﺧﺎﻛﺮو ﺑﯽ ﻣﯿﻜﺮدﻧﺪ ،وﻟﯽ آﻧﭽﻪ از ﻣﺰد روز ﻣﺮه ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ آوردﻧﺪ آﻧﺮا ﻧﺜﺎر ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان وﻏﺮﺑﺎی ﺷﻬﺮ وﯾﺎران ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ ﻣﯿﻨﻤﻮدﻧﺪ، وﺑﺮای ﻓﺮدا ﭼﯿﺰی ﳕﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺮای ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻣﺒﺎدی اﺧﻼﻗﯽ و روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺰﺑﺎن دری ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ ،ﻛﻪ ﯾﻚ ﺣﺼﻪ ﺑﺰرگ ادب دری را ﭼﻪ در ﻧﻈﻢ وﭼﻪ در ﻧﺜﺮ ﺑﺨﻮد ﻣﺨﺼﻮص ﳕﻮدﻧﺪ و اﻧﺪرﯾﻦ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺪﯾﻘﺔ ﺳﻨﺎﯾﯽ وﻣﺜﻨﻮی ﻣﻮﻟﻮی ﺑﻠﺨﯽ وﻛﺸﻒ اﳌﺤﺠﻮب ﻋﻠﯽ ﻫﺠﻮﯾﺮی ﻏﺰﻧﻮی وﺗﺬﻛﺮه اوﻟﯿﺎء ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﭘﻮری وﻃﺒﻘﺎت اﻟﺼﻮﻓﯿﻪ ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ اﻧﺼﺎری ﻫﺮوی واﺳﺮار اﻟﺘﻮﺣﯿﺪ اﺑﻮ اﳋﯿﺮ ﻣﯿﻬﻨﯽ ودﯾﮕﺮ ﻛﺘﺐ ﺗﺼﻮف ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ.ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ادب ﺑﻬﺎی ﻫﻨﮕﻔﺖ دارﻧﺪ وﻧﯿﺰ ﺟﻨﺒﻪء اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ واﺧﻼﻗﯽ آن ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ،ﺻﻮﻓﯿﺎن در ﻧﺜﺮ وﻧﻈﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﻛﺘﺎب ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ دارﻧﺪ ،اﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﻛﻮﺷﯿﺪﻧﺪﻛﻪ ﻃﺒﻘﺎت ﻋﺎﻣﻪ وﺧﺎﺻﻪ راﺗﻠﻘﯿﻦ 2ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮﯾﻦ در آﺛﺎر ﺻﻮﻓﯿﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی ﺑﺮای داﻧﺸﻤﻨﺪان واﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه وﻟﯽ ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﻄﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺻﺮف ﺗﻠﻘﯿﻨﯽ وﺧﻄﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس وﻋﺎﻃﻔﻪ ﻛﺎر دارد ﻧﻪ ﺑﺎﺧﺮدوﻋﻘﻞ .ﻣﺜﻼ درﻛﺘﺐ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺣﻜﺎﯾﺎﺗﯽ از اﺳﺎﺗﯿﺪ ﻣﺘﻘﺪم ﺻﻮﻓﯿﺎن وارد اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﯿﺪه واﯾﻤﺎن را ﭘﺮورش ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻧﻪ ﺧﺮد وﻧﻪ ﺗﻌﻘﻞ اﻧﺴﺎﻧﯽ را .
ﭘﺲ ﻣﺎﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻛﻪ ﺻﻮﻓﯿﺎن در آﺛﺎر وﺣﻜﺎﯾﺎت ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﻮاره زﺑﺎﻧﯽ را اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻣﯽ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ درﺧﻮر
ﻓﻬﻢ ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﺪوﻣﯿﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺟﺪی را ﻫﻢ ﺑﺰﺑﺎن ﺳﻬﻞ وﺳﺎده ﺑﯿﺎن ﳕﺎﯾﻨﺪ ﻗﺪﯾﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﱳ ﺗﺼﻮف ﺷﺮح
ﻓﺎرﺳﯽ ﻛﺘﺎب )ﺗﻌﺮف( ﻋﺮﺑﯽ اﺳﺖ ﻛﻪ آن را ﺷﯿﺦ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻣﺴﺘﻤﻠﯽ ﺑﺨﺎری در ﻧﺼﻒ اﺧﯿﺮ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم وﻋﺼﺮ
ﺳﺎﻣﺎﻧﯿﺎن ﲢﺮﯾﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ زﺑﺎن اﯾﻦ ﻛﺘﺎب دری ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﺮﯾﻦ وﺳﻬﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﳕﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎن ﺳﻬﻞ وﺳﺎدة ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻗﺪﯾﻢ ﺷﻤﺮده ﻣﯿﺸﻮد ﻛﺘﺎب دﯾﮕﺮی ﻛﻪ ازﺻﻮﻓﯿﺎن ﻣﺘﻘﺪم ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﻛﺸﻒ اﳌﺤﺠﻮب ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯿﺸﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ ﻓﺼﺎﺣﺖ دارد وﻫﻢ رواﻧﯽ ،اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ را ﺑﻜﺎر ﻣﯿﺒﺮد ﻛﻪ در ﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم رواج داﺷﺖ :ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﯾﺒﺎزی (رﻗﺺ(،ﺑﺎﯾﺠﺎﻣﻪ )ﺗﻨﺒﺎن)، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﻌﺎﻉ ﻭﺷﻌﻠﻪ ﻭﭘﺮﺗﻮ. -ﺗﻠﻘﯿﻦ ﲟﻌﻨﯽ ﺫﻫﻦ ﻧﺸﯿﻦ ﺳﺎﺧﱳ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﺑﻮده ﮔﺸﱳ (ﻣﻮﺟﻮد ﺷﺪن) ،ﺑﺮزش )ورزش( ،ﺧﻮار داﺷﺖ )ﺗﻮﻫﯿﻦ( ،زﻓﺎن )زﺑﺎن( ،دﺷﻮار )ﺻﻌﺐ اﳊﺼﻮل(،ﯾﺎﻓﺖ
واﻧﺪر ﯾﺎﻓﺖ ﲟﻌﻨﯽ ﻓﻬﻢ وادراك ،ﺑﺮﺳﯿﺪن،ﻛﺎﻣﻞ وﲤﺎم ﺷﺪن،ﮔﺮد ﭘﺎی ﻧﺸﺴﱳ )ﭼﺎر زاﻧﻮ(،ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺨﻔﻒ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺘﺮ
)ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ( ،دوﺳﺘﺮ )دوﺳﺖ ﺗﺮ(،ﺑﺘﺮﯾﻦ )ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ( ﻫﯿﭽﯿﺰ )ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ( ﻫﯿﺠﺎ )ﻫﯿﭻ ﺟﺎ( ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺮاﻛﯿﺐ ﻧﻮ ﺑﺴﯿﺎر دﻟﭽﺴﭗ
ﻣﯿﺴﺎزد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺘﺎدة ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ )راﻧﺪه ﺷﺪه داﯾﻤﯽ( زﯾﺎدت آوردن ﺑﺮﻛﺴﯽ )ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻔﻮق ﺟﺴﱳ( روز ﮔﺎر ﻣﺮد )ﻣﺮد
ﺑﺰرگ روز ﮔﺎر).
در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎی ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺑﺮﺧﯽ اﺻﻄﻼﺣﺎت وﻛﻠﻤﺎت ﺗﺎزه ﻋﺮﺑﯽ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺮﺧﯽ ازان ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﺣﻮال ﺗﺼﻮف
اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻛﻠﻤﺎت در ﻛﺘﺐ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺷﺪه اﻧﺪﻣﺜﻼ ﺧﯿﺮﯾﺖ وﺑﺸﺮﯾﺖ وﺧﺼﻮﺻﯿﺖ وآدﻣﯿﺖ وﺗﻮﻓﯿﻖ
وﻣﺪاﻫﻨﺖ وﺻﺤﺒﺖ از اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯿﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎی ﻣﺎﺑﻌﺪ اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ.
اﻣﺎ ﺟﻤﻌﯽ از اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺧﺎص ﺻﻮﻓﯿﺎن از زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﺑﺰﺑﺎن دری درﻛﺘﺐ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ رﻧﮓ
ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﺨﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺠﺎب وﺣﺎل وﻣﺸﺎﻫﺪه وﻓﻨﺎ وﺑﻘﺎ وﻃﺮﯾﻘﺖ وﻣﺤﻮو ﺻﺤﻮ وﻣﺮﯾﺪ وﻓﺘﺢ وﻗﻄﻌﯿﺖ و ﺟﻤﺎل ﻏﯿﺐ وﻋﻠﻢ اﻟﯿﻘﯿﻦ وﻋﯿﻦ اﻟﯿﻘﯿﻦ و ﻣﻜﺎﺷﻔﺖ وﺳﻜﺮو ﺳﻤﺎع و ﺟﺪ وﻏﯿﺮه ،در ﻛﺘﺐ ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﻮازﻧﻪ ﻫﺎ وﺳﺠﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ ﻣﺜﻼ ﻫﺠﻮﯾﺮی در ﻛﺸﻒ اﳌﺤﺠﻮب ﮔﻮﯾﺪ'' :واﻧﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ دوﺳﺘﯽ ﻫﯿﭽﯿﺰ'' ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻣﻼﻣﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻣﺖ دوﺳﺖ را ﺑﺮدل اﺛﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و دوﺳﺖ را ﺟﺰﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮی دوﺳﺖ ﮔﺬر ﻧﺒﺎﺷﺪ :
ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺬف اﻓﻌﺎل ﺑﻪ ﻗﺮﯾﻨﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ در ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎی ﻣﺘﻌﺎﻃﻔﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ
''ﺳﺮش از اﻏﺮاض ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺎﺷﺪ وﺗﻨﺶ از آﻓﺎت ﻣﺼﺌﻮن واﺣﻜﺎم ﻓﺮاﯾﺾ ﺑﺮوی ﺟﺎری.دﯾﮕﺮ ﻛﺘﺎﺑﯿﻜﻪ از
ﺷﺎﻫﻜﺎرﯾﻬﺎی ﻧﺜﺮ دری ﺷﻤﺮده ﻣﯿﺸﻮد اﺳﺮار اﻟﺘﻮﺣﯿﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻨﻮر از ﻧﻮاده ﮔﺎن ﺷﯿﺦ اﺑﻮﺳﻌﯿﺪ اﺑﻮاﳋﯿﺮ آن را از ﻛﻠﻤﺎت واﺣﻮال ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﺦ در ﺣﺪود ( ٦٠٠ﻫ ق) ﻓﺮاﻫﻢ آورده اﺳﺖ .ﺳﺒﻚ اﺳﺮار اﻟﺘﻮﺣﯿﺪ در ﻛﻠﯿﺎت از ﳊﺎظ ﺻﺮف وﻧﺤﻮ ﺑﺪون اﻧﺪك ﺗﻔﺎوت ﺑﺎ ﺳﺒﻚ ﻗﺪﯾﻢ دری ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ واز ﺟﻬﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﺰﺑﺎن ﻣﺤﺎوره ﻋﺼﺮ ﺑﺎﻗﯿﺪ ﻓﺼﺎﺣﺖ وﺑﻼﻏﺖ اﯾﺮاد ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ ،اﺳﺮار اﻟﺘﻮﺣﯿﺪ ﺑﺎ روﺷﻨﯽ ورواﻧﯽ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﻛﻪ دارد ﯾﻜﺪﺳﺘﻪ ﻟﻐﺎت وﺗﺮﻛﯿﺒﺎت دری راﻫﻢ در ان ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﯿﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺖ ﻣﺜﻼ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﺎﻫﺪرا ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﻄﻠﻖ زﯾﺒﺎ وﻇﺮﯾﻒ ﺑﺮای ﺟﺎﻧﺪار وﻏﯿﺮ ﺟﺎﻧﺪار اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻣﯿﻜﻨﺪ ﭼﻮن'' :ﺷﯿﺦ ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻃﻌﺎم ﻫﺎی ﺷﺎﻫﺪ آوردﻧﺪ'' .ﻛﻪ درﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺮاد ﻃﻌﺎم ﻫﺎی ﺧﻮب اﺳﺖ
وﺑﺎز ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ''ﭼﻮن ﺑﻬﺮات رﺳﯿﺪ ﺑﺎ دروﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﺪﻧﺪ ﻛﻮدﻛﯽ ﺷﺎﻫﺪ در ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﻮد آن دروﯾﺶ را
ﺑﺪوﻧﻈﺮی اﻓﺘﺎد''.
از ﻛﻠﻤﺎﺗﯽ ﻛﻪ درﯾﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﺎدر ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ :ﻣﻨﯿﺖ از ﻣﻦ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﯽ ،ﻧﺎﺧﻦ ﭘﯿﺮاه ﯾﻌﻨﯽ
ﻧﺎ ﺧﻦ ﭘﯿﺮای وﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ ،دﺳﺖ ﭘﯿﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺎل واﻧﮕﺸﺘﺮﻛﻪ ﭘﯿﺶ ازﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﺮوس دﻫﻨﺪ.ﻣﻮی
ﺳﺘﺮﺳﻠﻤﺎﻧﯽ،آدﻣﯽ ﮔﺮی ﯾﻌﻨﯽ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺧﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺲ وﺧﺎﺷﺎك ،ﺻﻮﻓﯿﯽ و اﻣﺎﻣﯿﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺼﻮف واﻣﺎﻣﺖ در
زی ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎط ،وﮔﺎﻫﯽ ﺑﻌﻀﯽ اﻓﻌﺎل را ﺑﺼﻮرت ﺧﺎص ﻣﯽ آورﻧﺪ ﻣﺜﻼ ﺑﺠﺎی ﻛﻨﯿﺪ ﻛﻨﯿﺖ وﺑﺠﺎی زﻧﯿﺪ زﻧﯿﺖ
وﺑﺠﺎی ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ ﺑﯿﺎﺑﯿﺖ .