وفات جهانگیر
جهانگیر در سال (۱۰۳۷ه) روز یکشنبه (۲۸)صفر، بعمر(۶۰) سالگی بعد از پادشاهی (۲۲) سال در نزدیکیهای لاهور از جهان رفت، و در لاهوری مدفون گردید(۶)، این شهنشاه نیز مانند پدرش علم پرور و ادب دوست بود، خودش هم شعر میگفت، ولی در عیاشی و استعمال مشروبات از پدرش مفرط تر بود، ملکۀ هند نورجهان بیگم که زن خوشگل و دانائی بود(۷) در امور شهریاری وی دستی داشت و اغلب امور را خود ملکه انجام میداد، بنابران شهزاده گان در آوان حیات پدر شوریدند، مخصوصا شهزاده خرم(شاه جهان) چندین بار عصیان ورزید، در زمان حیاتش شهر کابل رونقی یافت و طوریکه خودش در تزک آنرا مثل وطن مألوف پنداشته(۸)، دوباره باین شهر آمد و باغهای زیادی را در آن بوجود آورد.
در زمان وی قبایل افغانی مثل سابق در هیجان و جنبش بودند، و جنگهای خونینی با قوای جهانگیر نمودند( که شرح آن در مبحث حرکات ملی خواهد آمد) بنابران برای ملت افغان عصر و زمان جهانگیر، همچون عصر پدر و اجدادش چندان میمون و روشن نبود.