باران طریق

قلندر جره باز آسمانها

به بال او سبک گردد گرانها

فضای نیلگون نخچیر گاهش

نمیگردد بگرد آشیانها

***

ز جانم نغمه الله هو ریخت

چو گرد از رخت هستی چار سوریخت

بگیرد از دست من سازی که تارش

ز سوز زخمه اشکم فروردریخت

***

چو اشک اندر دل فطرت تپیدم

تپیدم تا بچشم او رسیدم

درخش من زمژگانش توان دید

که من بربرگ کاهی کم چکیدم

***

مرا از منطق آید بوی خامی 

دلیل او دلیل نا تمامی

برویم بسته درها را گشاید

دو بیت از پیر رومی یا زجامی

***

بیا از من بگیر آن دیر ساله 

که بخشد روح با خاک پیاله

اگر آبش دهی از شیشه ی من

قد آدم بروید شاخ لاله

***

بدست من همان دیرینه چنگ است

درونش ناله های رنگ رنگ است

ولی بنوازمش با ناخن شیر

که اورا تار از رگ های سنگ است 

***

در دل را بروی کس نبستم

نه از خویشان نه از یاران گسستم

نشیمن ساختم در سینه ی خویش

ته این چرخ گردان خوش نشستم

***

درین گلشن  ندارم آب و جاهی

نصیبم نی قبائی نی کلاهی

مرا گلچین بد آموز چمن خواند

که دادم چشم نرگس را نگاهی

***

دو صد نادرین محفل سخن گفت

سخن نازک ترا از برگ سمن گفت

ولی با من بگو آن دیده و ر کیست

که خاری دیدو احوال چمن گفت

***

ندانم نکته های علم و فن را

مقامی دیگری دادم سخن را

میان کاروان سوز و سرورم

سبک پی کرد پیران کهن را

***

نه پنداری که مرغ صبح خوانم

بجز آه و فغان چیزی ندانم

مده از دست دامانم که یابی

کلید باغ را در آشیانم 

***

بچشم من جهان جز رهگذر نیست

هزاران رهروویک همسفر نیست

گذشتم از هجوم خویش و پیوند

که از خویشان کسی بیگانه تر نیست

***

باین نابود مندی بودن آموز

بپای خویش را افزودن آموز

بیفت اندر محیط نغمه ی  من

بطوفانم در آسودن آموز

***

کهن پرورده یاین خاکدانم 

ولی از منزل خود دل گرانم

دمیدم گر چه از فیض نم او

زمین را آسمان خود ندانم

***

ندانی تا نه به باشی محرم مرد

که دلبا زنده گرده از دم مرد

نگهدارد زآه و ناله ی خود

که خود دار است چون مردان غم مرد

***

نگاهی آفرین جان دریدن بین

بشاخان نا دمیده یاسمن بین

وگر نه مثل تیری در کمانی

هدف را با نگاه تیر زن بین

***

خرد بیگانه ذوق یقین است

قمار علم و حکمت بد نشین است

دو صد باوحامد و رازی نیرزد

بنادانی که چشمش راه بین است

***

قماش و نقره و لعل و گهر چیست

غلام خوشگل وزرین کمر چیست

چو یزدان از دو گیتی بی نیازند

دگر سرمایه اهل هنر چیست

***

خودی را نشئه ی من عیش هوش است

از آن میخانه ی من کم خروش است

می من گر چه ناصاف است درکش

که این ته جرعه ی خمپای دوش است

***

ترا با خرقه و عمامه کاری

من از خود یافتم بوی نگاری

همین یک چوب نی سره مایه من

نه چوب منبری نی چوب داری

***

چو دیدم جوهر آئینه ی خویش

گرفتم خلوت اندرسینه یخویش

ازین دانشوران کور بی ذوق 

رمیدم با غم دیرینه خویش

***

چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

همه گفتند با ماآشنا بود

ولیکن کس ندانست این مسافر

چه گفت و با که گفت و از کجا بود

***

اگر دانا دل و صافی ضمیر است

فقیری باتهی دستی امیر است

بدوش منعم بی دین و دانش

قبائی نیست پالان حریر است

***

سجودی آوری دارا و جم را

مکن ای بی خبر رسوا حرم را

مبرپیش فرنگی حاجت خویش

ز طاق دل فرو ریزاین صنم را

***

شندیم بتکی از مرد پیری

کهن فرزانه روشن ضمیری

اگر خود را بنا داری نگهداشت

دو گیتی را بگیرد ان فقیری

***

نهان اندر دو حرفی سرکار است

مقام عشق منبر نیست داراست

براهیمان ز نمرودان نترسند

که عود خام را آتش عیار است

***

مجو ای لاله ای کس غمگساری

چو من خواه از درون خویش یاری 

بهربادی که آید سینه بگشای

نگه دار آن کهن داغی که داری

****

زپیر می باد دارم این دو اندرز

نباید جز بجان خویشتن زیست

گریز از پیش آن مرد فرودست

که جان خود گرو کرد و به تن زیست

***

بساحل گفت موج بیقراری

بفرعونی کنم خود را عیاری

گهی بر خویش می پیچم چو ماری

گهی رقصم به ذوق انتظاری

***

اگر این آب و جامی از فرنگ است

جبین خود منه جز بر در او

سرین را هم به چوبش ده که آخر

حقی دارد به خرپالان گر او

***

فرنگی را دلی زیر نگین نیست

متاع او همه ملک است دین نیست

خداوندی که در طوف حریمش 

صدا بلیس است و یک روح الامین نیست

***

بسوزد مؤمن از سوز وجودش

گشود هر چه بستند از گشودس

جلال کبریائی در قیامش

جمال بندگی اندر سجودش

***

چه پرسی از نماز عاشقانه

رکوعش چون سجودش محرمانه

تب و تاب یکی الله اکبر

نه گنجد در نماز پنجگانه 

***

دو گیتی را صلا از قرأت اوست

مسلمان لایموت از رکعت اوست

نداند کشته ی این عصر بی سوز

قیامت که در قد قامت اوست

***

فرنگ آئین رزاقی بداند

باین بخشد ازو وا می ستاند

به شیطان آنچان روزی رساند

که یزدان اندر ان حیران بماند

***

چه حاجت طول دادن داستان را

بحرفی گویم اسرار نهان را

جهان خویش با سوداگران داد

چه داند لامکان قدر مکان را

***

بهشتی بهر پاکان حرم هست

بهشتی بهر ارباب همم هست

بگوهندی مسلمان را که خوش باش

بهشتی فی سبیل الله هم هست

***

قلندرمیل تقریری ندارد

بجز این نکته اکسیری ندارد

از آن کشت خرابی حاصلی نیست 

که آب از خون شبیری ندارد