طعنه عشق
از کتاب: دیوان محجوبه هروی
، غزل
در شهر هرات شهر بندم
آشفته و زارو مستمندم
چون ابر هزار بار کریم
یک لحظه اگر چو برق خندم
کوتاهی بخت سوخت جانم
زانم چه که در نسب بلندم
از هجر رخت بباغ و بستان
گوئی که بگور تار و تنگم
از جان عزیز دل گرفتم
جانا زغم تو دل نکنم
از هجرچو لاله داغ دارم
در عشق چو سرو پای بندم
عاشق بکجا سخن شنیده ؟
ناصح بعبث مده تو پندم!
از طعنه ء عشق کی هراسم
فخرم بود این نه عار و ننگم
«محجوبه » صفت ز کثرت غم
با بخت ساه خود بجنگم