جنگجوئی و اسلحه

جنگ و جنگجوئی یکی از مشاغل عمده آریائی ها بود. زندگانی نیمه کوچی و نیمه زارع که بیجا شدن قبایل را از یکجا بجای دیگر ایجاب میکند طبعاً این کتله با شهامت را برای مجادله آماده ساخته در موقع جنگ عموماً تمام قبایل آریائی شامل میشد خود شاه شخصاً دستجات جنگجویان خود را سرکردگی میکرد و روحانیون وشعرای قبایل با خواندن دعا و مناجات و اشعار رزمی روحیات جنگجویان را بلند برده و راه فیروزی را برای ایشان آماده میساختند.

پادشاه و نجبای سلحشور در میان عراده های جنگی سوار شده و میجنگیدند در این عراده ها دو نفر جا میگرفت یکی سرباز و دیگری عراده ران، اولی بطرف چپ و دومی بجانب راست مینشست و تا اندازه زیاد کامیابی سر باز به قابلیت عراده ران مربوط بود سائر مردم عوام قبائل پیاده میجنگیدند و از خود دسته های خورد خوردی داشتند، اسلحۀ آنها عبارت از تیر و کمان، نیزه و تبر قمه فلخمان بود و مهمترین همه تیر و کمان بشمار میرفت. زره و کلاه خو د نزد ایشان مجهول نبوده. سرباز خود به سر کرده زره میپوشید وقمه در کمر میزد و کمان را به دوش می افگند. چوب تیرهای آنها قسماً از نی بو دو پیکان آن را از شاخ یا از فلز میساختند. تیرهای زهر آلود هم گاه گاه استعمال می نمودند با وجودیکه اسپ سواری و اسپ دوانی نزد آریائی ها بسیار معمول بود و برعلاوه در کش کردن عراده های جنگی هم از آن کار میگرفتند ولی در سرودها از استعمال سواره نظام در جنگ تذکری بمیان نیامده است.