علی حافظ

نوایی او را از عشیرۀ جامی معرفی مینماید روزگار زندگانی اش در هرات سپری شده و در مقبره شیخ عمر جقارگی دفن گردیده است و ممکن است همان حافظ علی باشد که روضة الصفا هم در سلک شعرای سلطان حسین میرزای بایقرا از او نام میبرد و او را با احترام مجللی می ستاید زیرا شعرایی که در مهد تربیت سلطان حسین میرزا زیسته اند از هر کجا و هر که بوده است روزگار حیاتش در هرات گذشته با هر حال بعد از سول اطمینان به اتفاق این دو تذکره میتوانیم او را شاعر هراتی بشناسیم میگویند چند قصیدهٔ غرایی در جواب قصیده مشهور سلمان ساوجی در صنایع مختلفه شعری نوشته و این چند بیت از آنجاست.

حریم حرمت کوی تو جنت الابرار

شمیم نکهت موی تو راحت احرار

در صنعت مقلوب مستوی که مشکل ترین صنایع لفظی است این بیت را نوشته و خیلی خوب نوشته.

داد ما را درد و درد آرام داد

دارم آرامی و این ما را مراد

این باعی را در صنعت مقطوع و موصول یک حرفی و دو حرفی و سه

حرفی و چار حرفی سراییدۀ است

ای در دل زارم زده از رو آزر

خالت برخت برگل تر نافۀ تر

خطت به لب شکر شکن مشک ختن 

چشمت عبهر شمیم گیسوی عنبر