ای زما ښکلی وطنه
درکوچه های سرخ شفق
، معاصر
ستا په مینه باندی پایم ، یه زما ښکلی وطنه
زما کوره، زما گوره، زما ځانه، زما تنه
په ر گونو کی می گر ځی، ستاد پاکی مینی وینه
ای زما د ژوند سنگره ای دلوی اولس بدنه
زړه دی ستا په مینه مست دی، سرمی ډک ستالۀ غروره
سر او مال می در نه جار شه ، ای زما ښکلی گلشنه
د آسیا جگه شمله یی، هیچانه یی ټیټه کړی
هیڅ زور گیر نیولی نده، په آسانه ستالمنه
ته یی ځاله د بازانو، ته یی کورد با تورانو
هر زلمی دغیرتی دی هره پیغله د تورزنه
هره تیږه دستگردی، هره تړه دی مورچه ده
ستا په دنگرد نگو څرکو ، دو ياړو نور نا پلنه
ژوند او مرگ می دی په ناکی ، ته می کوریی نه می گوریی
ستاله ننگ ځنی لو گی شم، به زما گرانه مسکنه !
۲۸ / ۱۱ / ۱۳۵۴