زبیده خانم
دختر فتح علی شاه قاجار و ماه آفرین خانم شیرازیه بود، با عیلخان نصرة الملک بن رستم خان فرا کوزاد ازدواج نمود . زبیده خانم عارفه و مرید حاجی میرزا علی تقی هما نی بوده همیشه ریاضت میکشید و د رتزکیه نفس کوشش میکرد خیلی سختی و خیرهواه بود و از عابدات خود مبلغی برای مصارف شخصی خویش نگاه نموده باقی آنرا بفقراء و بیچاره گان تقدیم میکرد . این خانم بیست دفعه سفر حج نموده و ده دفعه بمشهد رفت، عمر وی تا ۸۰ سال یقینی است و ۶۰ سال آنرا با شوهر خود در همدان گذارنید .
زبیده خانم قریحه شعری داشته ، جهان تخلص می نمود و ابیات ذیل از اوست :
گفتند خوش در گوش دل چون عاشقی دیوانه شو گر وصل او خواهی زخود بیگانه شو بیگانه شو
در عشق او گر صافی باید بسوزی خویش را در شعله عشقش دلا پروانه شو پروانه شو
اندر دل هر عارفی زین می بود و میخانه ها
خواهی دلا عارف شوی میخانه شو میخانه شو
در شب هجران گدازم همچو شمع روز وصلت فرازم همچو شمع
در رهت استاده ام از روی شوق تا بیایی جان ببازم همچو شمع
از غمت با آتش هجران همی که بسوزم که بسازم همچو شمع
خواهم از ساقی مهوش تا نماید لطف عام هر زمان ریزدبکام خشک من جامی دگر
گرچه نتوتم لنگ لنگان بانهم در کوی دوست لطف او گر شامل آید می نهم کامی دگر
۱خیرات حسان صفحه ۱۱
۲دانشمندان آذربایجان تالیف محمد علی تربیت .
درده بمن ای ساقی زان می دو سه پیمانه کز سوز درون گویم شعری دو سه مستانه
خواهم که درین مستی خود نیز روم ازیاد غیر از تو نماند کس نه خویش نه بیگانه
از عشق رخ جانان گشته است جهان حیران مستانه سخن گوید این عاشق دیوانه