شعری در ستایش زیبایی های استانبول
خرما شهر کزان دل می دمد جای غبار
حسن روید جای سبزه عشق خیزد جای خار
همچو آن زیبا عروسی کافتاب از روی مهر
بوسه ها بستاند از وی هر نفس دیوانه وار
گاه بوسد چشم و رویش گاه بوسد پاوسر
گاه بوسد از یمینش گاه بوسد از یار
بوسه گاه آفتاب است این فروزان آبها
بوسه از بس شد مکرر جای آن شد آشکار
یا صفحه ى كز كلک لرزان ريخته
نور جای رنگ در وی چندجا بی اختیار
یا چو دیوانی که آنجا شعرها بنوشته است
شاعر معجز اثر با خامه جادو نگار
یا گسسته زهره را عقد جواهر از گلو
ریخته بر فرش اخضر گوهران آبدار
یا کتابی کاندران با آب شمشیر است
ثبت داستان راد مردان بزرگ نامدار
آب های روشنش آرام چون قلب سلیم
بادهای خرمش جان بخش چون پیغام یار
صبح در(بسفور) شوید آفتاب از چهره گرد
شب در آب (مرمره) مه شوید ازعارض غبار
گرنیاید آسمان هر شب فرود اینجا چسان؟
میکشد هر موج غلطان اختری را در کنار
در میان (مرمره) خورشید هنگام غروب
چون غراب آتشین در آب گردد غوطه خوار
چون نگین های زمرد در میان برلیان
این جزایر در میان آبهای نقره کار
عصر در شاخ طلا آتش فتد بر روی آب
آب را دیدی که با آتش کند و بوس و کنار؟
چون عقاب زر نماید در فضای نیلگون
نیمه شب بر روی دریا چون کند کشتی گذار
کشور دانش بود شهر سلیمان و سلیم
از حریم باب عالی تا سواد اسکدار
مظهر عشق است و خوبی آیت حسن است و ذوق
آستان سر بلندی بارگاه افتخار
در دل هر خشت آن ارفا تحی باشد رقم
در ین هر سنگ آن از قهرمانی یادگار
گاه از تیغ (محمد) بشنوم صد داستان
گاه از ملک (سلیمان) نگرم صد شاهکار
گاه انبوه درختان یاد می آرد مرا
از سپاه قاهر پولاد پوش نیزه دار
گاه میاید صدای نافذ غازی کمال
چون غریو رعد پیچان در خم لیل و نهار
شیر دل مردی که شد از آب تیغش منطقی
آتشی را کز ستم افروخت دست روزگار
گاه چون از دور بینم روشنائی خفیف
از خلال آشیانی در دل شب های تار
یادم آید (نامق) و اشک وی و شبهای وی
وان درخشان شعرهای آتشین شعله بار
(فکرت) و آن آسمانی رازهای دلنشین
(خالده) وأن جاودانی فکرهای استوار
تا بود این اختران رخشنده در اعماق شب
تا بود این آبها مواج از باد بهار
ماه نو را تا بود از جانب مشرق طلوع
مشتری را تا بود بر چرخ گردنده مدار
پرچم گلگون ماه و مشتری با دا بلند
بر سر این شهر زیبا در قرون بی شمار