کعبۀ دل

شراب گشته ام از بس که مست  یار شدم

سپیدۀ سحری گشتم  و غبار  شدم

ز بس که لذت عشقش  برون  کشیده  مرا

ز خویش  رفتم و  در پای  او  نثار  شدم

به آسمان  سعادت  ز اوج تا  به  عروج

طواف کعبۀ دل کردم  و خمار شدم

پناه عالم  هستیست   نور  دیدۀ ما

بیا ببین که ز عشقش  چی  بیقرار  شدم

مگو ز عقل  و خرد  زاهدا  و باده   بـده

که  پیر  میکده   را  یار  رازدار  شــدم

بلا و آفت  و درد  و غمش  بجان  بخرم

که از بلای خود این سان به غم دچار شدم