تا عکس رویت افتاد در آب پاره پاره

تا عکس رویت افتاد در آب پاره پاره

از شرمِ داغ رو شد مهتاب پاره پاره

خوابم ربود یادت ای جان جان جانان

کن با کمان ابرو ، محراب پاره پاره

در مردمک نشستی ساکن شدی به جانم

از شدت عِتابت شد تاب پاره پاره

امشب دلم نخوابد از لذت وصالت

از تیغ وصلت تو، شد خواب پاره پاره

تا میگساری آموخت چشمت به می فروشان

شرمید آب و گردید شرّاب پاره پاره

از چهار سو نگاهت آئینه دار دل شد

راه فرار بگزید سراب پاره پاره

«واهِب» ز خود برون آ، در بیخودی قدم نه

کز پردۀ تنت شد نایاب پاره پاره