الماس شش رخه

ای گلبن هستی چی معطر شده ئی باز

چون می لذتِ باده و ساغر شده ئی باز

من بسمل بی زخم به راه تو شهیدم

کم بود جفای تو که خنجر شده ئی باز

در شش جهتم دیده حضور تو نگاهم

الماس دلم شش رَخَه گوهر شده ئی باز

آئینۀ پندار درین خانه شکسته است

در هر تکه اش نقش مکرر شده ئی باز

شمعی که ندارد شرر سینه  چو موم است

ای فتنۀ جانسوز چی محشر شده ئی باز

نازم به حضورت که مرا در جمع خوبان

چون عطر گل عشق میسر شده ئی باز

«واهب» به رهش سودن سر نیست مُجَوِز

بیهوده مجاور پس این در شده ئی باز