بخود گداخته

خیال وصل تو شد مرحمی به زخم دماغ

شرار شعلۀ دل می جَهَد چو نورِچراغ

ستاره و مه و خورشید رنگ باخته اند

به پیش روی نکوی تو همچو هر پر زاغ

به خود گداخته ام همچو شمعَ در هستی

که آب گردم و در پای خود روم به سراغ

گشودنِ گِرهِ ناله سهل نیست بِدان

شکسته اند بسی می کشانِ عشق، اَیاغ

چه جلوه ها که زیان شد مرا ز بیخردی

غبار نفس شد آئینۀ دلم را داغ

چو موج پیچم و از رنگ می روم «واهِب»

که رنگ گوهری در من زد هر دو دست صباغ