غم وحشت

تا که نرستی از خودت راحت دل ندیده ئی

تا که نجستی چون سپند در دل شعله مانده ئی

عالم هستی ئی عدم جزء غم وحشتت نداد

تا که به پای تن روی بار ستم کشیده ئی

حسرت شاهی میبرم دشت و دیار عشق را

زانکه ز گرد دامنش تا به خدا رسیده ئی

هر گلی در چمن شگفت الفت باغ دیده شد

لیک دُکان دل دهد رنگی که تو ندیده ئی

وحشت دل کجا رود تا تو نبندی چشم سر

شبپره را مگر به شب دیدۀ وا ندیده ئی

شیشه که تا گهر شود بسته به موج ساحل است

گوهر سفته را  مگر بر سر آب دیده یی؟