تو بمان تا که بمانم

تو بمان تا که بمانم

چشم نم قلب حزین

جان شوریده، لب خشک و خموش 

کافی نیست

بعد چند لحظہ ز چشمان مہ 

رخسار ترا می قاپند

سایہ ها گم شده و آئینۂ حیرت تصویر، بجا میماند

دیگراز دیدۂ نمناک فلک میبارد

دانۂ انجم شب

 چون باران

بر سر خار و خس خشکیده

در نیستان ز خود خستہ و بشکستہ امید

دیو تنہایی من

باز هموار کند چادر غمناک خودش

وقت، کوچیده  رود نرم و خموش و ساکت

مانَد اینجا فقط آن ساعت غم 

 ساعت ترک مدارات

ساعت ختم ملاقات

ساعت ترک جہان هستی

ساعت دوری زجان

من درین شام دقایق

 پیچ در چادر فرقت

جز خودم رفتہ بہ گودال جدایی

نیست همرازی کنارم

تک و تنہا ز پی ات دیدۂ من راه کشیده

**********

ای دلم ای دل آواره و بشکستۂ من

جز تن همچو حباب، هیچ ندارم بہ بساط

تو کجا خواهی رفت

آتش کورۀ تنہایی چیسان سازی خموش؟

زود یا دیر دگر ہیچ کسی با تو نیست

ای شکیبا تو بیا لحظۂ چند

ریز خونت به رهش، جای اشک

ای تو پروانۂ صبح سحری

نشتر تیز افقہا بر دست

چشم آلوده به خواب همہ را

ھمچو زخمی به تنم باز مکن

بگذار ماه شبم جا ماند

تا که هر کشتۂ درماندۀ تنہایی شب

درد واماندگی از یاد برد

بہر آشنایی فردا بہ ملاقات مہ، اصرار کند

مرو ای مایۂ آرامش جان

ای تو ارباب سکوت

ای سفیر همہ آماج جنون

بنشین لحظۂ با من به کنار

بنشین تا کہ بمانم

تو بمان تا کہ بمانم

تو بمان تا کہ بمانم