حال دل

گر جلوۀ جمال تو گردد مۀ فلک

پروانه سان  گِرد تو رقصان شود ملک

گویند  راز  دل  شود از باده  آشکار

ما را چه مستی بِه  ز مئیِ  لعل آن محک

از قاف تا به قاف  ندیدم  قد و برت

دیدم هزار گلرخ و فرزان صفی  به  لک

از بسکه محو و بیخودِ عشق تو گشته ام

در زنده بودنم  بدل  اُفتد  گمان و  شک

اسلام  دل  ز کفر نگاه تو شد بهم

وقتی  که تیر مژه به  او کرد  این  کُمک

گشتم فدای رویت و چون شمع سوختم

پروانه وار گِرد تو گردیدم هر شبک

دل شد اسیر دامت و زخم نگاه  خورد

پاشید غفلتت سر زخم دلم  نمک

ای  خود غزل، شوم  به  فدای  تغزلت

کز دیده میرسانی به گوش دلم گپک 

گوشی  به نالۀ  دل  در دام  مانده دِه

تا دانی حال «واهِب» دلگشته یک به یک