اقرار عجز

شده  عمری که  در هوای تو ام

محو آن قامت رسای  تو ام

محشری کرده ئی به پا در دل

ای صنم کشتۀ وفای تو ام

ای که در بزم عاقلان و خرد

مست از عشق باصفای  تو ام

گر برانی و یا بخود خوانی

راضی از هر چه شد رضای تو ام

شب و روز اتنظار تو به رهت

سر به دروازۀ سرای تو ام

پیش چشمم مشین به بزم رقیب

که من ای دوست آشنای تو ام

بنوازم به یک نگاه که من

ذرۀ خاک پیش پای تو ام

همه گویند «واهِب» است شهِ حسن

لیک من بنده و گدای تو ام