آتش بربادی

خون سمن به تیغ ستم ظالمانه ریخت

اشک چمن ز چشم صبا محرمانه ریخت

خشکیده خنده  تا که به لبهای نسترن

باران غم ز ابر الم دانه دانه ریخت

مه خورده تیر ظلمت شب؛ ذره ذره شد

اشک ستاره گشته و بر هر کرانه ریخت

انسانیت که جوهر الطاف ایزدست

شد ننگ و از نهاد بشر این زمانه ریخت

فریاد درد تا نفسم را زند گِرِه

باران سنگ؛ بغض گلو بی بهانه ریخت

بردشت و کوه و دامن و صحرای میهنم

 دردِ بزرگ، مرثیه¬ها در ترانه ریخت

از بس شکنجه دید زمین سینه چاک کرد

خونآبه جای آب به کِشتش چو دانه ریخت

فریاد برنخاسته از ژرف سینه اش

تیرِ سکوت بال و پرش در نشانه ریخت

«واهِب» چرا خوشی دگرت نیست در نهاد

اندوه مگر به روی دلت جاودانه ریخت؟