ماضی احتمالی
زمان نا معین گذشته دلالت می کند و آن را سببی التزامی می گویند
که فعل های معاون شاید یا باید را به صورت پیدا یا پنهان لازم دارد یعنی اگر با دیدن نامه رسان میگویید : " خط برای من آمده باشد ." یکی از این دو شکل بیان را در ذهن دارید. خط برای من باید آمده باشد یا خط برای من شاید آمده باشد . فعل ماضی احتمالی از شدن یا نشدن کاری ، از بودن یا نبودن یا واقع شدن یا واقع نشدن حالتی ، به گمان خبرمی دهد . پس فعل ماضی احتمالی مربوط زمان گذشته است، مگریقینی در آن وجود ندارد. صیغه های فعل ما ضی احتمالی که از فعل ماضی قریب و ریختهای خواستن و بودن ساخته میشوند دو گونه اند :
یکی گونه نگارشی که خواستن گردان میشود ، مگر فعل اصلی و بودن تغییر نمی خورند، مانند :
از دیدن:
دیده خواهم بود
دیده خوهیم بود
دیده خواهی بود
دیده خواهید بود
دیده خواهد بود
دیده خواهند بود
دیگری شکل گفتاری آن است .
در شکل گفتاری فعل معاون " یودن" گردان میشود و فعل اصلی و خواستن که به احتمال دلالت دارد ، ثابت می ماند . مانند این :
دیده خات ( خواهد ) بودم
دیده خات ( خواهد ) بودیم
دیده خات ( خواهد ) بودی
دیده خات ( خواهد ) بودين (بودید)
دیده خات ( خواهد ) بود
دیده خات (خواهد ) بودن (بودند)