بر باد رفته

تا کی دلا از عشق او افغان بیجا میکنی

پروانه سان گِرد رخش گردیده آوا میکنی

در آتش جان سوختی، خاکسترت برباد رفت

بُردَت ز یاد و بازهم وصلش تمنا میکنی

مهمان چشمت گشته، شد مسکن گزین جان تو

جانت بسوخت و با غمش زخمت مداوا میکنی

تا کی خیالاتش به سر داری و از خود بیخبر

تا کی به یادش این همه فریاد برپا میکنی

از دیده خونآبت روان در انتظار دیدنش

تا کی بگو از درد هجرش دیده دریا میکنی

«واهِب» ترا پندی دهد بر گفته هایش گوش ده

کز قیل و قال آخر بِدان، خود را تو رسوا میکنی